نژادهای مرغ (انواع مرغ) |100 نژاد برتر مرغ که باید بشناسید
مقدمه ای بر انواع نژاد مرغ
مرغها از دیرباز یکی از مهم‌ترین حیوانات اهلی برای انسان‌ها بوده‌اند. آنها نه تنها منبع اصلی تولید گوشت و تخم مرغ هستند، بلکه به دلیل تنوع بالای نژادهایشان، در زمینه‌های مختلفی مانند زیبایی و حتی به عنوان حیوانات خانگی نیز استفاده می‌شوند. درک و شناخت انواع نژادهای مرغ می‌تواند به شما در انتخاب بهترین نژاد برای نیازهای خاص خود کمک کند، چه به دنبال تولید بیشتر تخم مرغ باشید و چه به دنبال مرغ‌های زیبا و تزئینی.
انواع نژاد مرغ
نژادهای مرغ را می‌توان به طور کلی به سه دسته اصلی تقسیم کرد:
نژادهای تخمگذار:
این نژادها به طور خاص برای تولید تخم مرغ پرورش یافته‌اند. مرغ‌های تخمگذار معمولاً جثه کوچک‌تری دارند و در تولید تخم مرغ بسیار کارآمد هستند. نژادهایی مانند لگهورن و رد آیلند رد از جمله نژادهای معروف تخمگذار هستند.
نژادهای گوشتی:
نژادهای گوشتی برای تولید گوشت پرورش داده می‌شوند و معمولاً دارای رشد سریع و جثه بزرگتری هستند. این نژادها به طور معمول کمتر تخم می‌گذارند و بیشتر برای تولید گوشت پرورش می‌یابند. نژادهایی مانند کورنیش و برهما در این دسته قرار می‌گیرند.
نژادهای زینتی و دو منظوره:
این نژادها ترکیبی از ویژگی‌های نژادهای تخمگذار و گوشتی را دارند و می‌توانند هم برای تولید تخم مرغ و هم برای تولید گوشت استفاده شوند. علاوه بر این، برخی از نژادهای زینتی به دلیل ظاهر جذاب و زیبا پرورش داده می‌شوند. نژادهایی مانند سیلکی و اورپینگتون از جمله نژادهای دو منظوره و زینتی هستند.
در ادامه به بررسی برخی از این نژادها میپردازیم..
بیشتر بخوانید:
| جدول کامل واکسیناسیون و لیست قیمت مرغ تخمگذار |
نژاد مرغ استر اگر (Easter Egger)
از انواع نژاد مرغ ،نژاد مرغ ایستر اگر، یک نژاد وابسته به آمرآکاناس و آراوکاناس است. این مرغ ها ژن تخم آبی دارند، اما کاملاً مطابق با استانداردهای نژاد تعریف شده توسط انجمن طیور آمریکا نیستند. این بدان معناست که آنها یک نژاد ترکیبی هستند و نژاد خالص محسوب نمی‌شوند. ایستر اگرها می‌توانند هر ترکیبی از نژادها باشند، به شرطی که یکی از والدینشان ژن تخم آبی داشته باشد.
یکی از ویژگی‌های برجسته این نژاد مرغ این است که می‌توانند تخم هایی با رنگ‌های متنوع بگذارند. مرغ های ایستر اگر می‌توانند تخم هایی به رنگ آبی یا قهوه‌ای یا ترکیبی از این دو رنگ (مانند اولیو اگرها) بگذارند. باید توجه داشت که هر مرغ در طول عمر خود فقط یک رنگ تخم خواهد گذاشت، اما برای تولید تخم های فراوان پرورش داده می‌شوند. به طور متوسط، هر مرغ می‌تواند حدود 280 تخم در سال بگذارد.
نژاد مرغ الیو اگر (Olive Egger)
مرغ های الیو اگر یک نژاد هیبریدی هستند که نتیجه‌ی تلاقی یک مرغ با تخم قهوه‌ای تیره و یک مرغ با تخم آبی است.
پرورش مرغ های الیو اگر می‌تواند بسیار سرگرم کننده باشد. رنگ دقیق سبز تخم های آنها و همچنین ظاهر خود مرغ ها بسیار متنوع است و بر اساس نژاد والدین تغییر می‌کند. می‌توانید با ترکیب نژادهای مختلف، نتایج جالبی به دست آورید. این پرندگان مقاوم، کنجکاو و فعال هستند و اضافه کردن آنها به هر جمعی از مرغ ها می‌تواند بسیار جذاب باشد. مرغ های الیو اگر سالانه حدود 150-200 تخم می‌گذارند و از سن حدود 5-6 ماهگی شروع به تخمگذاری می‌کنند.
نژاد مرغ آراوکانا (Araucana)
مرغ های آراوکانا اصالتاً از شیلی هستند. گمان می‌رود که این نژاد قبل از تماس با دنیای قدیم توسعه یافته باشد که این موضوع آنها را به تنها نژاد بومی مرغ در قاره آمریکا تبدیل می‌کند. این نژاد دارای تاج نخودی است و تقریباً سالانه 250 تخم آبی می‌گذارد.
مرغ های آراوکانا در ایالات متحده بسیار کمیاب هستند. این مرغ ها بدون دم هستند، به این معنی که هیچ پر دمی ندارند و دارای توفت‌های گوش (گوشواره) هستند. برخلاف نژاد آمراکانا، آنها ریش یا ماف ندارند. کمیابی آنها به این دلیل است که ژن توفت‌های گوش یک ژن کشنده است. جوجه هایی که دو نسخه از این ژن دارند، تا زمان هچ زنده نمی‌مانند. در هنگام پرورش مرغ های آراوکانا، 50٪ از جوجه ها یک نسخه از ژن را خواهند داشت (و دارای توفت‌های گوش خواهند بود)، 25٪ هیچ نسخه‌ای نخواهند داشت (و توفت نخواهند داشت) و 25٪ دو نسخه از ژن را خواهند داشت (و زنده نخواهند ماند). اگر در بین مرغ های خود یک آراوکانا دارید، خود را یک پرورش‌دهنده خوش‌شانس مرغ بدانید.
نژاد مرغ وایتینگ ترو بلو (Whiting True Blue)
نژاد مرغ وایتینگ ترو بلو یک نژاد ارثی نیست، بلکه یک نژاد مدرن است که توسط ژنتیک دان طیور دکتر تام وایتینگ توسعه داده شده است. هدف او از ایجاد این نژاد، تولید مرغی بود که به طور مداوم تخم های آبی بگذارد. پرهای این نژاد مرغ می‌تواند در طیف وسیعی از رنگ‌ها باشد، اما معمولاً به رنگ‌های “چیپمانک” یا خاکستری دیده می‌شوند.
اگر طرفدار سبد تخم مرغ آبی هستید، این نژاد ممکن است برای شما مناسب باشد. اندازه تخم و تعداد تخم هایی که این مرغ ها در سال می‌گذارند، با هر مرغ تولیدی دیگری رقابت می‌کند. آنها تقریباً 280 تخم بزرگ و پودر آبی در سال می‌گذارند. مرغ های وایتینگ ترو بلو بسیار فعال هستند و دارای خلق و خوی دوستانه و غیرتهاجمی می‌باشند.
نژاد مرغ کریم لگبار (Cream Legbar)
از انواع نژاد مرغ ،نژاد مرغ کریم لگبار است که در دهه ۱۹۳۰ در بریتانیا توسط ژنتیکدانان دانشگاه کمبریج توسعه یافت. هدف آنها ایجاد یک نژاد مرغ با تولید بالای تخم و ویژگی‌های autosexing بود. ویژگی‌های autosexing به معنای وجود تفاوت‌های مشخص بین نر و ماده است که از روز اول تولد جوجه ها قابل مشاهده است. این بدان معناست که شما می‌توانید از روز اول بین و خروس ها تمایز قائل شوید و نیازی به صبر کردن تا ۱۲ هفته برای تشخیص جنسیت ندارید. این نژاد اغلب به عنوان یکی از محبوب ترین نژادهای جهان شناخته می‌شود، اما تا اخیراً به ایالات متحده وارد شده است.
جوجه‌های ماده دارای خط قهوه‌ای تیره هستند در حالی که جوجه‌های نر دارای خط کمتر و کم‌رنگتری هستند. پرهای کریمی و نقره‌ای خاص به نژاد کریم لگبار متعلق است. هم جوجه‌های ماده و هم خروس‌ها دارای ابروهای کوچکی هستند که به دور از چشم‌هایشان به پشت سرشان می‌رود. این پرندگان اندازه متوسطی دارند، فعال هستند و در شرایط آزاد بهترین عملکرد را دارند. مرغ‌های ماده حدوداً 160-200 تخم در سال با رنگ آبی آسمانی یا سبز مایل تولید می‌کنند و به ندرت از تخمگذاری منصرف می‌شوند.
نژاد مرغ آمراکانا (Ameraucana)
مرغ های آمراکانا در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ در ایالات متحده توسعه یافتند و از نژاد آراوکانا که از شیلی آورده شده بود، نشأت می‌گیرند. آمراکاناها تخم های آبی کمرنگ می‌گذارند، بنابراین اگر می‌خواهید سبد تخم مرغ های خود را رنگارنگ کنید، این نژاد یک انتخاب عالی است. آنها دارای تاج نخودی، پوست سفید، پاهای تخته‌ای یا سیاه، ماف‌ها و ریش هستند. انواع رنگ‌های آنها شامل سیاه، آبی، طلایی، نقره‌ای، گندم‌گون یا سفید می‌باشد.
مرغ های آمراکانا تمایل به کُک‌شدن دارند و سالانه حدود 250 تخم آبی می‌گذارند. لازم به ذکر است که این نژاد تنها از طریق پرورش‌دهندگان معتبر قابل دسترسی است و در فروشگاه‌های محلی خوراکی یافت نمی‌شود. ممکن است با نام آمریکانا برخورد کنید که در واقع یک نژاد هیبریدی است و نژاد اصلی آمراکانا نیست.
نژاد مرغ ایسبر (Isbar)
مرغ ایسبر، که به صورت “آیس‌بار” تلفظ می‌شود، یک نژاد کمیاب است که در دهه ۱۹۵۰ در سوئد توسط راهب کاتولیک، مارتین سیلوراد، توسعه یافت. هدف او ایجاد نژادهای خود جنسی بود که تخم های با حجم بالا و رنگ‌های غیرمعمول بگذارند. بزرگترین دستاورد او، نژاد ایسبر بود.
این نژاد زیبا، عملی و منحصر به فرد است، زیرا تنها نژاد با تاج منفرد است که تخم های سبز می‌گذارد. مرغ های ایسبر مقاوم به سرما هستند و به خوبی به دنبال غذا می‌گردند. آنها به شکارچیان هوشیار هستند اما با انسان‌ها دوستانه برخورد می‌کنند، که این ویژگی‌ها آنها را برای نگهداری در محیط آزاد مناسب می‌سازد. مرغ های این نژاد سالانه حدود ۲۰۰ تخم در رنگ‌های مختلف سبز و گاهی قهوه‌ای خالدار می‌گذارند. این تخم‌ها به‌راستی جالب توجه و حتی می‌توان گفت یک اثر هنری هستند.
خروس های ایسبر دارای پرهای بدنی به رنگ آبی تیره و شانه‌های براق متالیک هستند. مرغ ها نیز با پرهای آبی خود به همان اندازه زیبا هستند. الگوهای پاشیده نیز در این نژاد رایج است که به تنوع ظاهر آنها اضافه می‌کند.
نژاد مرغ ویاندوت (Wyandotte)
مرغ ویاندوت در دهه ۱۸۸۰ توسعه یافت و نام آن از قبیله بومی آمریکایی گرفته شده است که در بخش‌هایی از نیویورک و انتاریو، کانادا حضور داشتند. این نژاد از تلاقی نژادهای دارک برهما (Dark Brahma) و اسپنگلد هامبورگ (Spangled Hamburg) به‌وجود آمده است.
اولین رنگ شناخته شده از این نژاد، نقره‌ای توری (Silver Laced) بود، اما از آن زمان تاکنون رنگ‌های سیاه، آبی، حنایی، حنایی کلمبیایی، کلمبیایی، طلایی توری، قرقاول، و نقره‌ای قلمی به عنوان رنگ‌های شناخته شده اضافه شده‌اند. مرغ های ویاندوت دوستانه، آرام و مقاوم به سرما هستند. مرغ های این نژاد به‌طور متوسط سالانه ۲۰۰ تخم قهوه‌ای روشن می‌گذارند و به‌عنوان مرغ های خوب برای نشستن روی تخم و مادران عالی شناخته می‌شوند.
مزایای نگهداری از نژاد مرغ ویاندوت
- تخمگذاری بالا: تولید متوسط ۲۰۰ تخم قهوه‌ای روشن در سال
- مقاومت به سرما: مناسب برای مناطق با آب و هوای سرد
- رفتار دوستانه و آرام: ایده‌آل برای نگهداری در خانه و مزارع کوچک
- تنوع رنگی: جذابیت ظاهری به دلیل تنوع رنگ‌های مختلف
نژاد مرغ برهما (Brahma)
مرغ برهما که اغلب به عنوان “شاه همه مرغ ها” شناخته می‌شود، به دلیل اندازه بزرگ، قدرت و سرسختی خود مورد تحسین قرار می‌گیرد. تا سال ۱۹۰۱، پرندگانی از این نژاد با وزن های باورنکردنی 8.100 کیلوگرم ثبت شده بودند. این نژاد، به همراه نژاد کوچین، باعث شکل‌گیری چیزی شد که به عنوان “تب مرغ” شناخته می‌شد – یک وسواس ملی برای پرورش مرغ که در حدود سال ۱۸۵۰ در آمریکا و انگلستان به وجود آمد.
ویژگی‌های نژاد مرغ برهما
- سرسخت در زمستان: مرغ های برهما در آب و هوای سرد بسیار مقاوم هستند و به راحتی نمی‌توانند از حصارهای کوتاه پرواز کنند (به دلیل اندازه بزرگشان).
- شخصیت آرام: این مرغ ها دارای شخصیت آرام و اهلی هستند.
- تخمگذاری در زمستان: نکته جالب این نژاد این است که بیشتر تخم های خود را از اکتبر تا مه می‌گذارند. این به این معنی است که در حالی که سایر مرغ ها ممکن است در زمستان تولید تخم را کاهش دهند یا متوقف کنند، مرغ های برهما همچنان تخم های بزرگ و قهوه‌ای متوسط را تولید می‌کنند.
- مناسب برای اقلیم سرد: این نژاد برای مناطق گرمسیری مناسب نیست. ساختار بدن آنها باعث می‌شود که به راحتی در معرض گرمای بیش از حد قرار بگیرند. بنابراین، اگر مرغ‌های برهما را نگهداری می‌کنید، در تابستان حتماً آنها را خنک نگه دارید.
نژاد مرغ ساسکس (Sussex)
این نژاد ریشه‌های باستانی دارد که به سال ۴۳ میلادی بازمی‌گردد، زمانی که رومیان به بریتانیا حمله کردند. مرغ‌های ساسکس به عنوان بهترین مرغ‌های بریتانیا شناخته شدند و در سال ۱۹۱۲ به آمریکا رسیدند. این نژاد دارای دو منظور (گوشتی و تخمگذار) است و به راحتی چاق می‌شوند، بنابراین در تغذیه آنها با خوراکی‌های اضافی دقت کنید. اگر بیش از حد چاق شوند، تولید تخم کاهش می‌یابد.
مرغ‌های ساسکس برای مزرعه‌های کوچک یا خانه‌های روستایی نژادی عالی هستند، زیرا فعال و به طور کلی برای گوشت و تخمگذاری بسیار مناسب هستند. مرغ‌های ساسکس به طور متوسط سالانه ۲۵۰ تخم قهوه‌ای روشن می‌گذارند و در سه رنگ شناخته شده وجود دارند: خالدار، قرمز و روشن.
نژاد مرغ ولسامر (Welsummer)
مرغ‌های ولسامر یک نژاد هلندی از مرغ‌های خانگی هستند که در دهه ۱۹۲۰ توسعه یافتند. این نژاد سبک، دوست‌داشتنی و باهوش است و رنگ‌های قرمز روستایی و نارنجی دارد. ولسامرها نژادی مقاوم به سرما و گرما هستند و برای شرایط آب و هوایی مختلف ایده‌آل می‌باشند. آنها به راحتی با نگهدارندگان خود تعامل می‌کنند و اگر نتوانند آزادانه در محیط بچرخند، به راحتی در فضای بسته هم نگهداری می‌شوند.
مرغ‌های ولسامر تخمهای بزرگی می‌گذارند که به رنگ قهوه‌ای تیره و اغلب لکه‌دار هستند. تولید سالانه آنها حدود ۱۶۰ تخم است. خروس‌های ولسامر ظاهر “کلاسیک خروس” دارند و اغلب در رسانه‌ها استفاده می‌شوند.
نژاد مرغ آسترالورپ (Australorp)
در زمانی که نژاد اورپینگتون ها در حال توسعه بود، آسترالورپ ها نیز به عنوان یک نژاد جدید در استرالیا به وجود آمدند. استرالیایی‌ها به اورپینگتون های سیاه که از انگلستان آورده می‌شد، علاقه داشتند و از توانایی تخمگذاری آنها بسیار ارزش می‌نهادند. با هدف تولید حداکثر تخم، استرالیایی ها به توسعه نژاد مخصوص خود پرداختند. این نژاد نام‌های زیادی داشت و تلاش می‌کرد تا خود را از اورپینگتون ها متمایز کند و در نهایت در دهه ۱۹۲۰ به نام آسترالورپ شناخته شد.
این پرندگان به خاطر تولید تخم عالی خود شناخته شده‌اند. هر مرغ به راحتی می‌تواند سالانه ۲۵۰ تخم قهوه‌ای روشن بگذارد. رکورد دار این نژاد ۳۶۴ تخم در ۳۶۵ روز گذاشت، بدون استفاده از نور مصنوعی.
نژاد مرغ باک آی (Buckeye)
از انواع مرغ ،نژاد مرغ باک آی است که توسط خانم نتی متکالف در اواخر قرن 19 در اوهایو ایجاد شد. در واقع، باک آی تنها نژاد مرغ آمریکایی است که به‌طور کامل توسط یک زن توسعه داده شده است. او این نژاد را با ترکیب مرغ‌های Buff Cochins و Barred Plymouth Rocks ایجاد کرد تا یک مرغ بزرگ و آرام به وجود آورد و سپس چندین مرغ Black-Breasted Red Game به آن اضافه کرد.
باک آی ها یک نژاد دو منظوره از مرغها با رنگ قرمز براق هستند. آنها دارای شانه های نخود (که آنها را از نژاد رود آیلند رد متمایز می‌کند)، مقاوم به هوای سرد و سازگار با انواع شرایط زندگی هستند. این پرندگان فعال و دوستانه به‌خوبی برای توانایی‌های خود در شکار و گرفتن موش ها شناخته شده‌اند.
نژاد مرغ رود آیلند رد (Rhode Island Red)
مرغ های رود آیلند رد انتخاب بسیار خوبی برای مرغ داران تازه کار و حتی حرفه ای ها هستند. این نژاد در اواخر قرن 19 در ماساچوست و رود آیلند توسعه یافت و به دلیل مقاومت و کارایی دو منظوره اش بسیار محبوب است. از دهه 1940، این نژاد به طور انتخابی برای تولید تخم مرغ بیشتر پرورش داده شده و در نتیجه کوچک تر، رنگ روشن تر و کمتر میل به جوجه کشی شده اند.
رود آیلند ردها نگهداری بسیار آسانی دارند و می توانند شرایط نامطلوب را تحمل کنند. این مرغ ها تخم گذار بسیار خوبی هستند و می توانند سالانه بین 200 تا 300 تخم قهوه ای بگذارند، شروع از شش ماه.
نژاد مرغ گردن لختی (Naked Neck)
مرغ گردن لختی که به نام‌های مرغ بدون پر ترانسیلوانی و تُرکن نیز شناخته می‌شود، نژادی از مرغ است که به‌طور طبیعی فاقد پر در ناحیه گردن و رُسِن خود است. نام “تُرکن” از ایده اشتباه که این پرنده ترکیبی از مرغ و بوقلمون اهلی است، به‌وجود آمده است.
این نژاد برای استفاده‌های دو منظوره بسیار مناسب است. آنها تقریباً نصف پرهای سایر مرغ ها را دارند، بنابراین اگر برای گوشت پرورش داده شوند، راحت‌تر قابل پاک‌کردن هستند. همچنین تعداد قابل توجهی تخم می‌گذارند. مرغ های گردن لختی بسیار خوب در جستجوی غذا هستند و در برابر بیشتر بیماری‌ها مقاوم‌اند، به‌علاوه ظاهر جالبی دارند که توجه را جلب می‌کند.
نژاد مرغ بارنولدر (Barnvelder)
مرغ های بارنولدر به نام شهر بارنولد در هلند نامگذاری شده اند. این مرغ ها اندازه متوسط دارند و دو منظوره هستند. آنها مقاوم هستند و به خوبی در جستجوی غذا ماهر هستند. بارنولدرها سالانه بین 175 تا 200 تخم قهوه ای می گذارند، تخم گذاری خوبی در زمستان دارند و دارای خلق و خوی آرامی هستند.
نوع اصلی و معروف‌ترین واریته این نژاد، الگوی دو لایه است. آنها پرهای زیبایی دارند که هر پر شامل رنگ های مسی، سیاه و سبز متالیک است. این مرغ ها افزودنی عالی به هر گله خانگی هستند و ظاهر رنگارنگ آنها گفتگوهای زیادی را به خود جلب می کند.
نژاد مرغ پلیموث راک (Plymouth Rock)
از انواع مرغ ،نژاد پلیموث راک می باشد این نژاد مرغ که در آمریکا در اواسط قرن نوزدهم توسعه یافت، به طور تاریخی محبوب‌ترین نژاد مرغ در ایالات متحده است. تا جنگ جهانی دوم، هیچ نژاد دیگری به اندازه Plymouth Rock به طور گسترده نگهداری نمی‌شد. پرندگان اصلی از نوع Barred بودند که دارای پرهای راه‌راه سیاه و سفید بودند و سایر رنگ‌های مختلف بعداً توسعه یافتند.
محبوبیت این نژاد چندمنظوره به خاطر ویژگی‌های برجسته آن به عنوان مرغ‌های مزرعه است: مقاوم بودن، ملایمت، قابلیت پرورش و تولید عالی تخم‌مرغ‌های قهوه‌ای. این مرغ معمولاً چیزی است که وقتی به یاد مرغ‌های دوران گذشته می‌افتید، به ذهنتان می‌آید.
نژاد مرغ بیله فلدر (Bielefelder)
بیله فلدر یک نژاد مدرن مرغ است که در اوایل دهه ۱۹۷۰ در بیله فیلد، آلمان توسعه یافت. پرورش‌دهنده مرغ، Gerd Roth (گرد روت)، از ژنتیک نژادهای مختلفی از جمله Cuckoo Malines (ککوی مالینز)، Amrock (آمراک)، Wyandotte (وایاندوت) و New Hampshire (نیوهمپشایر) استفاده کرد. نژاد (بیله فلدر) موفق شد بهترین ویژگی‌های این نژادها را حفظ کند. این مرغ ها احتمالاً تمام ویژگی‌های لیست “مرغ ایده‌آل” شما را برآورده می‌کنند.
این نژاد چند منظوره به صورت خودشناسا است، بنابراین می‌توان جنسیت جوجه ها را بلافاصله پس از هچ تشخیص داد. جوجه های ماده دارای نوارهای شبیه به جغد بر روی پشت خود هستند، در حالی که جوجه های خروسی رنگ روشن تری دارند و یک لکه زرد بر روی سرشان وجود دارد. آنها به تدریج به الگوی پرهای پیچیده‌ای که به بهترین شکل به عنوان “قرمز ککویی” توصیف می‌شود، بالغ می‌شوند.
این پرندگان بسیار دوستانه هستند و به تعامل با انسان علاقه دارند. آنها بدنی بزرگ دارند که مقدار زیادی گوشت را حمل می‌کند. خروس ها می‌توانند 4.500-5.400 کیلوگرم وزن داشته باشند. اندازه و الگوی پنهان‌کاری پرهای آنها، این نژاد را برای شرایط مرتع آزاد مناسب می‌سازد. مرغ ها می‌توانند بیش از ۲۳۰ تخم مرغ بزرگ در سال تولید کنند. تخم مرغ های آنها سایه ای منحصر به فرد از قهوه‌ای با زیرتون های صورتی دارند که در هیچ جای دیگری نمی‌توانید پیدا کنید.
نژاد مرغ شانکلر (Chantecler)
در سال 1907، یک راهب به نام برادر ویلفرد شاتلین متوجه شد که هیچ نژاد مرغی تا به حال در کانادا توسعه نیافته است. همه مرغ ها از اروپا یا آمریکا آمده بودند. او تصمیم گرفت این وضعیت را تغییر دهد و نژادی عملی ایجاد کند که برای آب و هوای کانادا مناسب باشد و یک پرنده دو منظوره عالی باشد. تا سال 1918، او مرغ شانکلر را معرفی کرد.
مرغ های شانکلر پرندگانی بزرگ با پرهای سفید هستند که به خوبی به بدن چسبیده‌اند. آنها شانه و آویزه‌های بسیار کوچک دارند که به آنها کمک می‌کند یکی از مقاوم‌ترین نژادها باشند. آنها نسبتاً رام هستند، اما در محیط‌های بسته خوب رشد نمی‌کنند، بنابراین این نژاد را برای آزادچرخانی در نظر بگیرید. این نژاد سالانه حدود 200 تخم قهوه‌ای می‌گذارد.
نژاد مرغ اورپینگتون (Orpington)
مرغ های اورپینگتون در شهر اورپینگتون، انگلستان پرورش داده شدند. در اواخر قرن 19، ویلیام کوک قصد داشت نژادی جدید ایجاد کند که هم برای تخمگذاری و هم برای گوشت داری مناسب باشد و در عین حال پوست سفید داشته باشد که برای گوشت مورد ترجیح بریتانیایی‌ها بود. در عرض 10 سال، اورپینگتون ها به یکی از محبوب ترین نژاد ها در انگلستان و آمریکا تبدیل شدند و در رنگ های مختلفی مانند سیاه، سفید، بوف، جوبیلی و اسپنگلد موجود بودند.
اورپینگتون ها سالیانه حدود 200 تخم می‌گذارند. اگر قصد اضافه کردن این نژاد به گله خود را دارید، ما بوف اورپینگتون را پیشنهاد می‌کنیم. این نژاد به خاطر طبع آرام و دوستانه‌اش شناخته شده و به عنوان حیوان خانگی خانوادگی بسیار مناسب است.
نژاد مرغ مارانس (Marans)
مرغ مارانس در غرب فرانسه منشا گرفته و در دهه 1930 وارد شده است. این نژاد دارای 9 رنگ شناخته شده است: کوکو، کوکوی طلایی، سیاه، بیرچن، مسی سیاه، گندمی، بوف دم سیاه، سفید و کلمبیایی. اگر جوجه های مارانس را در فروشگاه خوراک دام پیدا کنید، به احتمال زیاد از نوع مسی سیاه یا کوکو خواهند بود. مرغ های مارانس فعال هستند و آزادچرخانی را دوست دارند و همچنین دارای شخصیت‌های دوستانه و خوش‌برخوردی هستند.
مارانس ها به خاطر تخم های قهوه‌ای تیره شکلاتی خود مشهور هستند. اگر به دنبال تخم های منحصر به فرد هستید، این‌ها واقعاً یک موضوع گفتگوی جالب هستند. شما سالانه حدود 150 تا 200 تخم در لانه های خود خواهید یافت.
نژاد مرغ دلاویر (Delaware)
مرغ های دلاویر در سال 1940 توسط جورج الیس در دلاویر توسعه یافتند و در ابتدا به عنوان “رودهای هندی” شناخته می‌شدند. این نژاد از ترکیب خروس های باربد پلیموث راک و مرغ‌های نیوهمشایر به وجود آمده است. اگرچه در ابتدا به عنوان مرغ گوشتی در نظر گرفته شده بودند، اما دلاویرها به عنوان نژادی دو منظوره بسیار عالی شناخته می‌شوند.
این نژاد به داشتن خلق و خوی آرام و دوستانه معروف است و تخم های قهوه‌ای بسیار بزرگی می‌گذارد – حدود 4 تخم در هفته در شرایط ایده‌آل. همچنین، نباید زیبایی پرهای آنها را فراموش کنیم.
نژاد مرغ جرسی جاینت (Jersey Giant)
مرغ جرسی جاینت بین سال‌های 1870 و 1890 در نیوجرسی توسعه یافت. همان‌طور که از نام آنها حدس می‌زنید، این پرندگان بسیار بزرگ هستند. خروس ها تا 5.900 کیلوگرم وزن دارند و مرغها به راحتی تا 4.500 کیلوگرم می‌رسند. آنها بزرگترین نژاد مرغ خالص هستند.
مرغ های جرسی جاینت تمایل دارند که تخم های بیشتری نسبت به سایر نژادهای سنگین بگذارند. تخم های آنها بسیار بزرگ هستند و از رنگ قهوه‌ای تیره تا کرم روشن متغیر است و حدود 150-200 تخم در سال می‌گذارند. هنگام جوجه کشی، این نژاد بزرگ گاهی 1-2 روز بیشتر از سایر نژادها برای هچ شدن نیاز دارد. جرسی جاینت ها نژادی بسیار مقاوم به سرما هستند و معمولاً در زمستان تخمگذاری می‌کنند. توجه داشته باشید که آنها در گرما خوب عمل نمی‌کنند، بنابراین باید در مناطق گرم‌تر امکاناتی برای خنک نگه داشتن آنها فراهم شود.
نژاد مرغ جاوا (Java)
نژاد مرغ جاوا دومین نژاد قدیمی توسعه یافته در آمریکا است که به سال 1835 برمی‌گردد. اجداد آنها از جزیره جاوا در شرق دور می‌آیند. جاواها نژادی عالی برای مرغداری های آزاد هستند و به خاطر تولید تخم و کیفیت گوشتشان شناخته شده‌اند. مرغ های جاوا در رنگ‌های سفید، سیاه، خالخالی و شاه‌بلوطی موجود هستند. مرغ جاوای سیاه به خاطر درخشش سبز سوسکی پرهایش معروف است.
مرغ های جاوا پرندگان مادر خوبی هستند و حدود 150-180 تخم بزرگ قهوه‌ای تیره تا روشن در سال می‌گذارند و تا زمستان نیز تخمگذاری می‌کنند. با یک طول عمر متوسط 5-8 سال، این مرغ ها مدت‌ها پس از توقف تخمگذاری سایر نژادها به تخمگذاری ادامه می‌دهند.
بیشتر بخوانید:
| صفحه اختصاصی خرید مرغ تخمگذار گلپایگانی |
نژاد مرغ هامبورگ (Hamburg)
طبق گفته‌های The Livestock Conservancy، تاریخچه نشان می‌دهد که اولین نمایش مرغ ها برای حل اختلاف در مورد زیباترین خروس بود. این مسابقه در حدود سال 1800 در یک میخانه در انگلستان برگزار شد، جایی که متصدی بار به عنوان داور عمل کرد، یک دیگ مسی به عنوان جایزه تعیین شد، و گفته می‌شود که خروس های شرکت کننده از نژاد هامبورگ بودند.
مرغ های هامبورگ در قرن چهاردهم در هلند پیدا شدند، اما منشأ دقیق آنها نامشخص است. این پرندگان به دلیل تولید تخم مرغ هایشان محبوب هستند. اگرچه آنها حدود 200 تخم در سال می‌گذارند، اما برخلاف نژادهای دیگر، این تخمگذاری را برای سال‌ها ادامه می‌دهند.
این پرندگان یک افزودنی عالی برای یک دسته مرغ در حیاط خلوت هستند که فضای کافی برای جستجو دارند. آنها مقاوم، فعال و پرانرژی هستند و کم‌خوراک هستند. علاوه بر این، آنها پرهای زیبایی دارند. نژاد نقره‌ای خالدار از همه جذاب‌تر است (در تصویر نشان داده شده است).
نژاد مرغ 55 فلاور (55 Flowery Hen)
از انواع نژاد مرغ ،نژاد مرغ 55 فلاور یکی از دستاوردهای پدر مارتین سیلورود است که در سال 1955 در سوئد توسعه یافت. این نژاد اولین و موفق ترین نژادی است که سیلورود ایجاد کرد. این مرغ ها دارای تمامی ویژگی‌هایی هستند که سیلورود به دنبال آن بود: نژادی خود تعیین (autosexing) که تخمهایی به مقدار تجاری تولید می‌کند. مرغها تخمهای بزرگ و گرد به رنگ کرم می‌گذارند.
جوجه های یک روزه ی این نژاد به راحتی قابل تشخیص هستند، زیرا نرها دارای پرزهای بلوند بر روی پشت سرشان هستند. در دوران بالغی، نرها عمدتاً سفید رنگ هستند، در حالی که ماده ها دارای الگوی زیبای خال خالی هستند که به عنوان “گل‌ها” که به نام نژاد کمک می‌کنند، شناخته می‌شود.
نژاد مرغ مینورکا (Minorca)
مرغ های مینورکا Minorca از نژادهای مدیترانه‌ای مرغ های اهلی هستند و در واقع بزرگترین طیور این منطقه محسوب می‌شوند. این نژاد دارای پرهای براق به رنگ مشکی مایل به سبز است و دارای تاج‌ها و زائده های قرمز روشن و بسیار بزرگ هستند که به دفع گرما کمک می‌کند. این مرغ ها همچنین دارای لاله های گوش سفید و بزرگ به شکل بادامی هستند که ویژگی مشترک سایر طیور مدیترانه‌ای است.
مرغ های مینورکا Minorca تمایل به جوجه کشی ندارند، اما تخم گذارهای بسیار خوبی از تخم های بزرگ و سفید هستند. این نژاد بسیار مقاوم و محکم است و به شرایط پرورش آزاد بسیار خوب پاسخ می‌دهد.
نژاد مرغ لگهورن (Leghorn)
آیا تلفظ صحیح آن “لگهورن” است یا “لگهرن”؟ به هر حال، این پرندگان فوق‌العاده هستند. این نژاد به طور همزمان در انگلستان و ایالات متحده در دهه ۱۸۵۰ توسعه یافته است، با پیشینه‌ای که به پرندگان شمال ایتالیا بازمی‌گردد.
لگهورن ها پرندگان بسیار فعالی هستند – تمام روز را به جستجو و خراشیدن زمین می‌گذرانند. آنها مقاوم و پرورش‌دهندگان آسانی هستند، اما بیشتر به دلیل تولید تخم مرغ هایشان شناخته می‌شوند. شما به راحتی می‌توانید ۲۸۰ تخم مرغ در سال، حتی تا ۳۰۰ تخم مرغ از آنها بگیرید. بسیاری از تخم مرغ های سفید که در فروشگاه‌های مواد غذایی می‌بینید، توسط این نژاد مرغ تولید می‌شوند.
نژاد مرغ براکل (Brakel)
نژاد مرغ براکل (Brakel) تاریخچه‌ای طولانی دارد که به سال 1416 بازمی‌گردد. این نژاد در منطقه فلاندرز (Flanders) که شامل شمال فرانسه، بلژیک و هلند است، توسعه یافته است. مرغ های براکل به عنوان یک نژاد دو منظوره با تولید تخم مرغ عالی و کیفیت گوشت خوب در مزارع کوچک پرورش می‌یافتند. پس از هر دو جنگ جهانی، جمعیت این نژاد به شدت کاهش یافت و تا دهه 1960 تقریباً منقرض شد. در سال 1971، تلاش‌های بازیابی آغاز شد. تنها مرغ های باقی‌مانده شامل دو مرغ، دو خروس و یک دوجین تخم مرغ بودند. به طرز شگفت انگیزی، از این گروه کوچک نژاد براکل دوباره احیا شد. نژاد براکل بسیار شبیه به نژاد کمپین (Campine) است. در واقع، این دو نژاد تا سال 1884 به عنوان یک نژاد در نظر گرفته می‌شدند، تا اینکه به عنوان نژادهای جداگانه‌ای شناخته شدند.
مرغ های براکل نژادی مقاوم و فعال هستند. آنها پروازهای خوبی دارند، نسبت به شکارچیان هشیار هستند و جویندگان عالی‌ای برای یافتن غذا هستند. این ویژگی‌ها آنها را برای گله‌های آزاد مناسب می‌سازد. مرغ های براکل حدود 180 تا 200 تخم مرغ در سال می‌گذارند که نسبت به اندازه متوسط بدنشان، بسیار بزرگ هستند. آنها به رنگ نقره‌ای یا طلایی هستند، با گردن‌های یکدست رنگ و پرهای نوار دار در بدن. آنها دارای تاج بلند و قرمز روشن هستند.
نژاد مرغ فریزان (Friesan)
نژاد مرغ فریزان (Friesan) یکی از قدیمی‌ترین نژادهای مرغ است که بیش از ۱۰۰۰ سال قدمت دارد و از منطقه‌ای دورافتاده در ساحل شمالی هلند منشأ می‌گیرد. این مرغ ها اندازه کوچکی دارند و توانایی پرواز بیشتری نسبت به مرغ های بزرگ‌تر دارند. در منطقه بومی خود، به رنگ های متنوعی از جمله طلایی، نقره‌ای و شاموا دیده می‌شوند، اما در ایالات متحده با تنوع محدودتری موجود هستند.
این نژاد تقریباً به شکل وحشی نگهداری شده است. جوجه های جوان این نژاد سریع پر می‌گیرند و سریع بالغ می‌شوند. آنها پرجنب و جوش و ناآرام هستند، اما اغلب میل به جوجه کشی ندارند. مرغ های فریزان تخمگذارهای خوبی از تخم های کوچک سفید هستند. آنها حدود ۱۵۰ تا ۱۸۰ تخم در سال تولید می‌کنند.
نژاد مرغ آندلوسی (Andalusian)
مرغ های آندلوسی بومی اسپانیا هستند. به آنها آندلوسی های آبی نیز می‌گویند و معمولاً پرهایی به رنگ آبی تیره دارند، اما بسته به ژنتیک، ممکن است به رنگ سفید روشن یا حتی سیاه نیز باشند. مانند دیگر نژادهای مدیترانه‌ای، آنها نیز گوش‌های سفیدی دارند. بدن سبک و شانه‌های بزرگ و نوک تیز آنها را برای آب و هوای گرم مناسب می‌سازد.
آندلوسی ها بسیار فعال هستند و به خوبی جستجو می‌کنند، بنابراین اگر مرغ هایتان را در قفس و حصار نگه می‌دارید، دوباره فکر کنید. آنها در شرایط محدود خوب عمل نمی‌کنند و در محیط آزاد رشد و پیشرفت می‌کنند. مرغ های آندلوسی حدود ۱۶۵ تخم سفید در سال می‌گذارند.
نژاد مرغ گورنی (Gournay)
نژاد مرغ گورنی (Le Poule de Gournay) از منطقه نورماندی بالایی در فرانسه منشأ می‌گیرد. این مرغ ها اجداد باستانی دارند که ممکن است به دوران وایکینگ ها بازگردند. مانند بسیاری از نژادهای سنتی اروپایی، گورنی نیز در طول جنگ جهانی اول و دوم آسیب دید و تقریباً منقرض شد. اما با کمک علاقه‌مندان محلی در اوایل دهه ۲۰۰۰، اکنون حدود ۱۵۰۰۰ از این پرندگان در فرانسه وجود دارد.
این پرندگان بین 1.800 تا 3.100 کیلوگرم وزن دارند و بدنی گرد و سری کوچک دارند. پرهای آنها به طور یکنواخت سیاه و سفید خالدار است. چشمان آنها نارنجی و منقار ضخیمی دارند، و سینه‌ای کاملاً توسعه یافته با گوشتی لطیف و خوش طعم دارند. مرغ های گورنی شیرین هستند اما میل به جوجه کشی دارند. آنها حدود ۳ تخم سفید و بسیار بزرگ در هفته می‌گذارند. گورنی به راحتی اهلی می‌شود و شرایط محدود را به خوبی تحمل می‌کند، که آنها را به گزینه‌ای نادر اما عالی برای نگهداری در حیاط خانه تبدیل می‌کند.
نژاد مرغ هلند (Holland)
در سال ۱۹۳۴، تخم های سفید در بازار با قیمت بالایی به فروش می‌رسیدند زیرا تصور می‌شد طعمی بهتر و لطیف‌تر دارند. در آن زمان بیشتر تخم های مرغ آمریکا توسط مزارع کوچک تولید می‌شدند. کشاورزان کوچک ترجیح می‌دادند از مرغ های دو منظوره استفاده کنند زیرا این مرغ ها علاوه بر تخم گذاری، منبعی برای گوشت نیز بودند. از آنجا که نژادهای مرغ دو منظوره تمایل به تخمگذاری تخم های قهوه‌ای داشتند و نژادهای تخمگذار سفید آن زمان سبک وزن و کم‌گوشت بودند، مزارع پرورش روتگرز تصمیم به تولید نژاد دو منظوره‌ای گرفتند که تخم های سفید بگذارد. بنابراین، نژاد هلند ایجاد شد.
مرغ های هلند برای نگهداری در حیاط خانه عالی هستند. آنها آرام، خوب جستجوگر هستند و مرغ ها می‌توانند جوجه های خود را بزرگ کنند. همچنین این نژاد برای گوشت گیری و تخمگذاری مناسب است و تعداد زیادی تخم بزرگ می‌گذارند. علاوه بر این، نگهداری این نژاد کمک به حفظ یکی از نادرترین نژادهای مرغ آمریکایی زنده است.
نژاد مرغ باربو دِ اوکل (Barbu D’uccle)
باربو دِ اوکل یک نژاد بانتام بلژیکی است که در شهر اوکل در حومه بروکسل توسعه یافته است. این مرغ ها دارای ریش و ماف (پرهای بلند در صورت) و پرهای کامل در اطراف گردن هستند. مرغ های این نژاد حدود 560 گرم وزن دارند. در ایالات متحده، هفت نوع از این نژاد به رسمیت شناخته شده‌اند: سیاه، گردن طلایی، میل فلور (Mille Fleur)، خالدار، پورسلن، خود آبی و سفید. نوع میل فلور به معنای “هزار گل” بسیار محبوب است.
این پرندگان دارای شخصیت‌های شیرین و دوستانه‌ای هستند و به خاطر حالت‌های مرموز و عجیب‌شان شناخته می‌شوند. مرغ های این نژاد تخمهای کوچک و به رنگ کرم می‌گذارند. این نژاد برای علاقه‌مندان به بانتام یا افرادی که فضای محدودی دارند و به دنبال یک مرغ خانگی هستند، ضروری است.
نژاد مرغ چابو (Chabo)
از انواع نژاد مرغ ،نژاد “چابو” که به عنوان “بنتام ژاپنی” (Japanese Bantam) نیز شناخته می‌شود، بزرگ ترین نژاد بانتام اصیل است. این پرندگان دم های بزرگ و عمودی دارند که به خوبی از سر پرنده ها عبور می کند. آن ها در رنگ های مختلف و همچنین به صورت فر و ابریشمی وجود دارند. خروس ها کمی بیش از یک پوند و مرغ ها کمی کمتر از یک پوند وزن دارند. مرغ ها تخم هایی به رنگ کرم می گذارند.
چابوها پاهای به طور غیرمعمول کوتاهی دارند. این نژاد برای صاحبان خانه هایی با چمن ها و باغ های ظریف ایده آل است، زیرا پاهای کوچک آن ها در هنگام کندن زمین نمی توانند آسیب زیادی وارد کنند. هنگامی که به آن ها رسیدگی می شود، بنتام های ژاپنی آرام می شوند و به حیوانات خانگی یا پرندگان نمایشی بسیار خوبی تبدیل می شوند.
نژاد مرغ بانتام رزکُمب (Rosecomb Bantam)
نژاد “بانتام رزکُمب” (Rosecomb Bantam) یک نژاد اصیل بانتام است، به این معنی که همتای بزرگتری ندارد. این نژاد یکی از قدیمی‌ترین نژادهای بانتام است که در انگلستان در قرن چهاردهم توسعه یافته است. وزن خروس ها حدود 730 گرم و وزن مرغ ها حدود 620 گرم است.
این مرغ ها عمدتاً برای نمایش نگهداری می‌شوند و بیشتر برای ظاهرشان پرورش داده می‌شوند. رنگ‌های رسمی شامل سیاه، سفید و آبی هستند. غیررسمی، انواع مختلفی از پرهای دیگر نیز وجود دارد. آن ها به نسبت اندازه بدنشان، تاج و لاله گوش بزرگی دارند. این مرغ ها با قامتی بلند، هوشیار و مغرور ایستاده و حالت “اشرافی” خاصی دارند. مرغ ها هفته‌ای یک تخم کوچک به رنگ کرم می‌گذارند. این پرندگان طبیعتی آرام دارند، اما اصلاً دوستانه نیستند. در واقع، نگهداری از آن ها پرهزینه است و فقط به علاقه‌مندان جدی به مرغ توصیه می‌شوند. آن ها برای دوستداران معمولی مرغ مناسب نیستند.
نژاد مرغ سبریت (Sebright)
از انواع مرغ ،نژاد “سبریت” (Sebright) که به نام خالق آن، سر جان سبریت، در حدود سال 1800 نامگذاری شده است، یکی از قدیمی‌ترین نژادهای بانتام انگلستان است. این نژاد یک بانتام اصیل است، به این معنی که نسخه استانداردی از آن وجود ندارد. آنها حتی برای بانتام‌ها هم کوچک هستند.
سبریت ها به عنوان نژاد زینتی شناخته می‌شوند. آنها تخم های زیادی نمی‌گذارند اما پوشش پرهای زیبایی به رنگ نقره‌ای یا طلایی دارند. مردان “پر مرغی” هستند و پوشش پرهای معمول خروس را در دم، زین و گردن ندارند. سبریت ها حیوانات خانگی خوبی هستند زیرا فعال و به راحتی رام می‌شوند.
نژاد مرغ بلژیکی آنتورپ دانورس (Belgian Antwerp D’anvers)
یکی از قدیمی‌ترین نژادهای بانتام اصیل، “بلژیکی آنتورپ دانورس” (Belgian Antwerp d’Anvers) است که از سال 1600 میلادی شناخته شده است. این پرندگان دارای بدن‌های راست، سینه گردی که به جلو برجسته است و دم قوس‌دار هستند. آنها ریش پرپشتی از پر دارند که گوش‌ها را می‌پوشاند و تاج کوچک رز شکلی دارند. خروس‌ها حدود 680 گرم و مرغها حدود 600 گرم وزن دارند.
این پرندگان در رنگ‌های گوناگونی یافت می‌شوند. در بلژیک، 29 رنگ شناخته‌شده برای آنها وجود دارد. اگر فضای باز و آزادی برای گردش داشته باشند، این پرندگان به حیوانات خانگی عالی تبدیل می‌شوند و با انسان‌ها رفتار دوستانه‌ای دارند.
نژاد مرغ بوتد بانتام (Booted Bantam)
نژاد “بوتد بانتام” (Booted Bantam) به نام‌های مختلفی شناخته می‌شود. در آلمانی “Federfüßige Zwerghühner” و در هلندی “Sabelpoot” نامیده می‌شود و در بریتانیا و بلژیک به نام “Booted Bantam” معروف است. این نژاد به خاطر پوشش پرهای باشکوهی که بر روی پاها و ساق‌هایشان دارند شناخته می‌شود. مرغ ها حدود 620 گرم و خروس ها حدود 760 گرم وزن دارند. این پرندگان تقریباً به طور انحصاری برای نمایش پرورش داده می‌شوند و در بیش از 20 رنگ مختلف یافت می‌شوند، که محبوب‌ترین آنها در بریتانیا “لیمون میلیفلور” است.
نژاد مرغ پکین بانتام (Pekin Bantam)
نژاد “پکین بانتام” (Pekin Bantam) اصالتاً چینی است و ادعا می‌شود که توسط سربازان بریتانیایی از مجموعه خصوصی امپراتور چین به سرقت رفته‌اند. این پرندگان گرد هستند و آن‌قدر پر دارند که تقریباً نمی‌توان پاها و ساق‌هایشان را دید.
خروس‌ها حدود 620 گرم و مرغها حدود 550 گرم وزن دارند. بحث‌هایی وجود دارد که آیا پکین ها یک نژاد بانتام اصیل هستند یا فقط نوعی کوچیک‌شده از کوشین‌ها (Cochins) هستند. پکین ها در رنگ‌های مختلفی وجود دارند. آنها پرندگان ملایمی هستند و با کمی رسیدگی، می‌توانند حیوانات خانگی عالی شوند. اگرچه مرغ ها تخمهای زیادی نمی‌گذارند، اما به راحتی به حالت جوجه زایی درمی‌آیند و مادران خوبی هستند.
نژاد مرغ نانکین (Nankin)
نژاد “نانکین” (Nankin) یکی از قدیمی ترین نژادهای بانتام است. این نژاد در پرورش بسیاری از دیگر نژادهای بانتام، مانند سبریت، مورد استفاده قرار گرفته است. آنها دارای بدن‌های قهوه‌ای مایل به شاه بلوط، دم سیاه و پرهای پرواز سیاه هستند. خروس ها حدود 680 گرم و مرغ ها حدود 620 گرم وزن دارند.
نانکین ها آرام و با شخصیتی دوست داشتنی هستند. ویژگی خاص آنها این است که در گروه‌ها بسیار نزدیک به هم باقی می‌مانند و به ندرت از گله دور می‌شوند. این ممکن است به دلیل اندازه کوچکشان باشد—ایمنی در تعداد. مرغ ها به ویژه معروف به حالت جوجه زایی هستند و عاشق جوجه کشی از تخم ها هستند، و معمولاً روی تخم های مرغ های دیگر نیز می‌نشینند به علاوه تخم های خودشان.
نژاد مرغ اسکاتس دامپی (Scots Dumpy)
نژاد “اسکاتس دامپی” (Scots Dumpy) نژادی باستانی از مرغ های اسکاتلندی است. شواهد نشان می‌دهد که این نژاد حدود 700 سال پیش وجود داشته است. واژه “Dumpy” در نام آن به ژن کوتاه کننده‌ای اشاره دارد که باعث می‌شود پاهایشان بسیار کوتاه بوده و هنگام راه رفتن لنگ لنگ کنند.
به دلیل پاهای کوتاه ترشان، اسکاتس دامپی ها نمی‌توانند به منظره‌سازی شما آسیب بزنند. آنها همچنین تولیدکنندگان تخمهای بسیار خوبی هستند و به راحتی به حالت جوجه زایی درمی‌آیند و مادران خوبی می‌شوند. این پرندگان ملایم هستند و خروس ها ساعت‌های زنگ‌داری بسیار به موقعی هستند. اگرچه همه خروس ها آواز می‌خوانند، خروس های اسکاتس دامپی بیشتر تمایل دارند که در اولین نشانه‌های صبح آواز خوانده و بیدار کنند.
نژاد مرغ سراما (Serama)
از انواع مرغ ،نژاد”سراما” (Serama) نژادی از مرغ های بانتام است که در مالزی در 50 سال گذشته به وجود آمده است. این نژاد به نام کلمه “رما” نامگذاری شده است، که عنوان پادشاهان تایلند است. مرغ های کوچک همیشه در این منطقه به عنوان حیوانات خانگی محبوب بوده‌اند و گاهی اوقات به نام “مرغ های کوتوله” نیز شناخته می‌شوند.
سراماها برای کوچک بودن، شجاع بودن و داشتن شخصیت جنگجویی بی‌باک یا سرباز اسباب‌بازی طراحی شده‌اند. آنها دارای قامت راست و دم‌های عمودی هستند که به بدن آنها شکل V می‌دهد. این نژاد کوچک ترین نژاد مرغ در جهان است. خروس ها و مرغ های سراما هر دو حدود 230 تا 450 گرم وزن دارند.
نژاد مرغ باربزیو (Barbezieux)
باربزیو در قرون وسطی در فرانسه منشاء گرفت. این پرندگان در مرغداری و بر سر سفره تأثیر گذار هستند. پرندگان بالغ وزنشان بین 4 تا 5.5 کیلوگرم است و خروس ها می‌توانند تا حدود 60 سانتی متر قد بکشند. آنها به عنوان بلندترین مرغ اروپا شناخته می‌شوند. آنها پرهایی براق و سیاه مانند سوسک، و تاج و بینه های بزرگی دارند. پوستشان سفید و پاهایشان آبی است.
مرغ ها تخم های سفید خوبی می‌گذارند، بنابراین اگر می‌خواهید تعدادی از آنها را به عنوان مرغ های تخمگذار در گله خود نگه دارید، این امکان وجود دارد. گوشت آنها فوق‌العاده مرغوب است. برخی از خوراک‌شناسان ادعا می‌کنند که حتی از مرغ معروف برس بهتر است. گوشت باربزیو سفت است و طعمی بسیار متمایز دارد که یادآور طعم گوشت وحشی است. پوست برشته آن طلایی است و بوی ملایمی از گندم دارد.
نژاد مرغ سالوتزو (Gallina di Saluzzo)
مرغ سالوزو، که به ایتالیایی “مرغ سفید سالوزو” نامیده می‌شود، از منطقه پیدمونت در ایتالیا است. این یک نژاد روستایی است و زمانی در سراسر منطقه گسترده بود. مزارع خانوادگی کوچک در این منطقه رایج هستند و حیواناتی که به طور سنتی در آنجا پرورش می‌یابند برای مصرف خانواده در نظر گرفته می‌شوند. با افزایش کشاورزی تجاری و فشرده، این نژاد تقریباً به طور کامل ناپدید شد، به همراه دیگر نژادهای پرورشی در مراتع منطقه. تلاش‌های بازیابی در سال ۱۹۹۹ برای احیای این نژاد به دلیل اهمیت تاریخی آن برای منطقه آغاز شد.
مرغ سالوزو یک نژاد دو منظوره است. در حالی که مرغ ها حدود ۱۸۰ تخم سفید در سال می‌گذارند، این نژاد واقعاً در میز شام می‌درخشد. به دلیل پرورش گسترده و تکنیک‌های تغذیه بسیار خاص، کیفیت گوشت آنها فوق‌العاده است. آنها مرغ هایی با ظاهر کلاسیک هستند: تمام پرهای سفید با تاج و زائده های قرمز، منقار زرد و پاهای زرد. آنها حدود 1.800 تا 2.700 کیلوگرم وزن دارند، که آنها را به مرغ هایی با اندازه متوسط تا کوچک تبدیل می‌کند.
نژاد مرغ ورورک (Vorwerk)
ورورک در سال 1900 توسط اسکار ورورک در هامبورگ، آلمان توسعه یافت. هدف او ایجاد یک نژاد میان جثه، دو منظوره، با همان الگوی پر به عنوان لاکن فلدر بود. ورورک ها مقاوم، سازگار، هشیار و فعال هستند. آنها سریع بالغ می‌شوند و توانایی پرواز خوبی برای یک مرغ دارند. این ویژگی‌ها آنها را به گزینه های عالی برای گله های آزاد تبدیل می‌کند.
پرندگان معمولاً 1.800 تا 3.600 کیلوگرم وزن دارند و مرغ ها سالانه حدود 170 تخم کرم بزرگ می‌گذارند. آنها دارای رنگ طلایی بور با سر، گردن و دم سیاه هستند. این پرندگان اغلب با لاکن فلدرهای طلایی اشتباه گرفته می‌شوند، اما نژادی جداگانه هستند. شاید به همین دلیل است که ورورک ها هرگز محبوبیت پیدا نکردند و در نتیجه خارج از اروپا نادر هستند.
جهت مشاوره و خرید مرغ تخمگذار گلپایگانی
اصلاح نژاد شده بومی پر تولید
با شماره زیر تماس بگیرید:
مهندس حسینی: 09111161167
نژاد مرغ برس (Bresse)
مرغ برس به عنوان خوشمزه ترین مرغ در جهان شناخته می‌شود.این مرغ ها باید در منطقه تاریخی برس در شرق فرانسه پرورش یابند. برای حفظ بالاترین استانداردهای کیفیت، پرورش و فروش مرغ های برس به شدت توسط دولت فرانسه کنترل می‌شود. قوانین خاصی وجود دارد که مشخص می‌کند چقدر زمین باید در دسترس داشته باشند، چه باید تغذیه کنند و چگونه باید فرآوری شوند. تنها حدود ۲۰۰ پرورش دهنده وجود دارد که سالانه ۱.۲ میلیون مرغ تولید می‌کنند.
هنگام خرید یک مرغ برس، آن یک حلقه روی پا دارد که اصالت آن را ثابت می‌کند.مرغ های برس به رنگ پرچم فرانسه هستند – تاج قرمز، بدن سفید و پاهای آبی.
نژاد مرغ نورفولک گری (Norfolk Grey)
نورفولک گری یک نژاد کاربردی است که در سال 1910 توسط فردریک میهیل در انگلستان توسعه یافت و در ابتدا بلک ماریا نامیده می‌شد. در طول جنگ جهانی اول، میهیل مجبور شد گله خود را برای چرا آزاد بگذارد زیرا برای خدمت نظامی ترک کرد. وقتی به خانه بازگشت، متوجه شد که پرندگانش با نژادهای دیگر تلاقی کرده‌اند و مجبور شد دوباره از اول شروع کند. با اینکه او موفق شد نژاد را دوباره پرورش دهد، بلک ماریاها محبوبیت چندانی پیدا نکردند، بنابراین میهیل نام آنها را به نورفولک گری تغییر داد. این نژاد تقریباً در دهه 1970 منقرض شد. یک گله خصوصی شامل تنها 4 پرنده توانست آن را احیا کند.
نورفولک گری ها نژادی سنگین هستند، اما به اندازه نژادهای دیگر در این دسته‌بندی بزرگ نیستند. آنها دارای تاج منفرد، چشمان سیاه، پاهای خاکستری و پرهای بدنی سیاه با یال های راه‌راه نقره‌ای هستند. این نژاد برای چرا آزاد بسیار مناسب است.آنها برای سفره یک کباب خوب فراهم می‌کنند و مرغ ها سالانه 150-220 تخم قهوه‌ای روشن می‌گذارند.
نژاد مرغ رد شاور (Red Shaver)
رد شاور نژادی از کانادا است که بر اساس جنسیت شناسایی می‌شود. جوجه های ماده رنگی قرمز-قهوه‌ای با پرهای زیرین سفید دارند، در حالی که جوجه های نر سفید با چند لکه قرمز بر روی پرهایشان هستند. این پرندگان در حالت بلوغ وزنشان بین 1.4 تا 2.3 کیلوگرم است.
این نژاد دو منظوره با شهرتی برای آرام و ساکت بودن، به عنوان تولیدکنندگان تخم های بزرگ قهوه‌ای بسیار پربار شناخته می‌شود و می‌توانند تا 305 تا 315 تخم بزرگ قهوه‌ای در سال بگذارند. به دلیل کانادایی بودن، به خوبی به آب و هوای سرد سازگار شده‌اند.
نژاد مرغ نیو همپشایر (New Hampshire)
مرغ های نیو همپشایر تنها از دهه 1930 وجود دارند و با نژاد کلاسیک رود آیلند رد (RIR) ارتباط نزدیک دارند. با شروع از RIRها، پرورش دهندگان به طور بسیار گزینشی عمل کردند و ویژگی‌های بلوغ زودرس، پوشش کامل سریع و تولید تخم های بزرگ قهوه‌ای را تقویت کردند. این پرندگان رنگی قهوه‌ای سیر دارند که کمی روشن‌تر از رنگ RIRهاست.
مرغ های نیوهمپشایر نژادی دو منظوره هستند، اما بیشتر برای تولید گوشت به جای تخمگذاری پرورش داده می‌شوند. آنها تمایل دارند به طور آزاد چرا کنند و شناخته شده‌اند که با سایر پرندگان گله رقابت می‌کنند.
نژاد مرغ کورنیش (Cornish)
از انواع مرغ ،مرغ کورنیش از نظر هدف اولیه خود شکست بزرگی به شمار می‌رود. سر والتر رالی گیلبرت از انگلستان این نژاد را توسعه داد و در ابتدا آن را “مرغ بازی هندی” نامید. هدف او ترکیب قدرت مرغ های بازی آسئل با سرعت مرغ های بازی انگلیسی بود. نتیجه ای که به دست آمد، پرنده‌ای بود که هیچ‌کدام از این ویژگی‌ها را نداشت.
در دهه 1800، مرغ های کورنیش به‌طور گمراه کننده‌ای به عنوان پرنده ای عالی برای استفاده عمومی تبلیغ شدند، با این حال، آنها “تقریباً بدترین مرغ های خانگی برای استفاده معمولی” بودند. در اوایل دهه 1900، پرورش دهندگان نام آن را به “کورنیش” تغییر دادند و دو بازار خاص پیدا کردند. به دلیل ویژگی های عضلانی این نژاد، پرندگان جوان می‌توانستند زود برداشت شوند و مرغی ترد و خوش طعم به وزن یک پوند تولید کنند: “مرغ های بازی کورنیش” که امروزه شناخته شده‌اند. آنها همچنین برای ترکیب با نژادهای آمریکایی ایده‌آل هستند تا مرغ های تجاری با رشد بسیار سریع تولید کنند.
نژاد مرغ ردکپ (Redcap)
مرغ ردکپ نژادی تخمگذار از انگلستان است که به خاطر تاج گل بزرگ خود نامگذاری شده است. این نژاد یکی از نژادهای قدیمی انگلیسی است، اما زمان دقیق ظهور آن مشخص نیست. مرغ ای ردکپ به اندازه‌ای برای کارایی پرورش داده شدند که جذابیت ظاهری کمتری دارند. رنگ آمیزی، طبیعت وحشی و کیفیت عمومی کمتر تصفیه شده آنها باعث شد که تا سال 1900 از محبوبیت بیفتند.
این نژاد دارای پرهایی قرمز با نوک هایی به رنگ آبی-سیاه و پاهای رنگ سربی آبی است. در اوایل تا اواسط دهه 1800، مرغ های ردکپ یکی از سود آورترین پرندگان برای کشاورزان به شمار می‌رفتند. گوشت آنها لطیف است و حتی با اینکه لاله های گوششان قرمز است، می‌توانند 150-200 تخم سفید بگذارند.
نژاد مرغ لیونی (Lyonnaise)
نژاد لیونی (Lyonnaise) در دهه 1950 در لیون، فرانسه، توسط اتین تمبورینی توسعه یافت. با این حال، تقریبا 20 سال طول کشید تا این نژاد به عنوان یک نژاد متمایز و رسمی شناخته شود. این نژاد هم در نوع استاندارد و هم در نوع بانتام (کوچک) وجود دارد و هر دو نوع می‌توانند پرهای صاف یا فر خورده داشته باشند. پرندگان دارای پرهای سیاه براق و پاهای خاکستری هستند و تاجی دارند که به سمت پشت سر می‌افتد، مانند یک مدل موی شیک.
لیونی ها پرندگان عالی برای چرا آزاد هستند و مهارت‌های خوبی در پیدا کردن غذا و دوری از شکارچیان نشان می‌دهند. آنها همچنین نسبت به انسان‌ها دوستانه، آرام و ساکت هستند. این نژاد اندازه متوسطی دارد و به خاطر تولید گوشت سفید عالی شناخته شده است. مرغ ها تخمگذارهای خوبی برای تخم های سفید متوسط هستند و حدود 3 تخم در هفته می‌گذارند.
نژاد مرغ آیکسورث (Ixworth)
مرغ های آیکسورث (Ixworth) در دهه 1930 در انگلستان توسط رگینالد اپل‌یار ایجاد شدند. در نژاد آیکسورث، او نژاد دو منظوره ایده‌آل را تصور کرد که به خوبی بتواند غذا پیدا کند، تخم بگذارد و یک وعده غذایی مغذی فراهم کند.
این پرندگان به دلیل داشتن تاج نخودی و زائده های تقریبا غیرقابل مشاهده، نسبت به سرما مقاوم هستند. هم مرغ ها و هم خروس ها بدنی تنومند، پرهایی کاملاً سفید، پوست سفید و تاج نخودی دارند. در حالی که آنها برای تولید گوشت بهتر طراحی شده‌اند، مرغ ها نیز تعداد مناسبی تخم رنگی می‌گذارند.
نژاد مرغ هودان (Houdan)
مرغ های هودان در فرانسه توسعه یافته اند. این مرغ ها از نژاد قدیمی مرغ های پنج انگشتی هستند که زمانی در فرانسه و بلژیک رایج بودند. مرغ های هودان به دلیل کیفیت گوشت و تولید تخم در تاریخ بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند.
مرغ های هودان هم تاج دارند و هم ریش، و پرهای سیاه با لکه های سفید دارند. همچنین هر پای آنها پنج انگشت دارد. آنها تا حدودی مقاوم هستند، اما در شرایط آب و هوایی مناسب می‌توانند با مرغ های لگهورن در تولید تخم رقابت کنند. این مرغ ها ترجیح می‌دهند در مناطق گرم و خشک زندگی کنند، اما در گرمای زیاد به سایه نیاز دارند. آنها از زندگی در قفس مشکلی ندارند، اما دوست دارند در محیط بیرون به دنبال غذا بگردند و نیاز به فضایی دارند که بتوانند آزادانه حرکت کنند. ظاهر زیبا و کارایی بالا—این پرنده همه چیز را دارد.
نژاد مرغ آپنزلر (Appenzeller)
از انواع نژاد مرغ ،مرغ های آپنزلر اصالتاً از سوئیس هستند و دو گونه دارند. گونه اسپیتزهاوبن که به نام کلاهی زنانه نامگذاری شده است، دارای تاج V شکل و تاج پر دارد. گونه بارتوهونر (“مرغ ریش‌دار”) دارای تاج گل سرخ و بدون تاج پر است. انواع رنگ این نژاد شامل سیاه، طلایی با لکه‌های سفید، و نقره‌ای با لکه‌های سفید می‌باشد.
این نژاد بیشتر به عنوان مرغ زینتی استفاده می‌شود، اما مرغ ها تعداد قابل توجهی تخم سفید می‌گذارند. این پرندگان ترجیح می‌دهند به جای زندگی در قفس آزاد باشند زیرا فعال هستند و در جستجوی غذا مهارت دارند. مرغ های آپنزلر همچنین بدنی کوچک دارند که به آنها این امکان را می‌دهد تا درختان را برای استراحت انتخاب کنند.
نژاد مرغ سلطان (Sultan)
سلطان ها اصالتاً از ترکیه هستند و در آنجا به نام “سِرای تاووک” شناخته می‌شوند که به معنی “مرغ کاخ سلطان” است. این نژاد برای اولین بار در سال ۱۸۵۴ وارد انگلستان شد، زمانی که خانم الیزابت واتس، سردبیر Poultry Chronicle در لندن، این مرغ ها را از دوستی که در قسطنطنیه زندگی می‌کرد دریافت کرد.
اگر به دنبال یک پرنده منحصر به فرد هستید، سلطان ها انتخاب مناسبی برای شما هستند. آنها دارای تاج V شکل، تاج پر، ریش، ماف، سوراخ های بینی بزرگ، بال های افتاده، هاکس های کرکس، ساق های پردار و پنج انگشت هستند. پرهای آنها کاملاً سفید و پاهایشان آبی تیره است. سلطان ها شخصیت شادی دارند. مرغ ها از ماه مارس تا سپتامبر تخم های بزرگ سفید می‌گذارند. همچنین آنها برای مصرف به عنوان گوشت نیز مناسب هستند. شخصیت و دوکاربرده بودنشان آنها را به یک پرنده عالی برای گله های خانگی تبدیل می‌کند.
نژاد مرغ کروکوئر (Crevecoeur)
نژاد کروکوئر یکی از قدیمی ترین نژادها در فرانسه است. این نژاد به نام یک شهر کوچک در نورماندی نامگذاری شده و به معنای “قلب شکسته” است. اگرچه در فرانسه محبوب است، اما این نژاد در کشورهای دیگر چندان شناخته نشده است.
مرغ های کروکوئر به رنگ سیاه یکدست هستند و تاج V شکل متمایزی دارند. آنها آرام و دارای خلق و خوی صلح‌آمیز هستند. این نژاد به‌طور عمده برای گوشت پرورش داده می‌شود و تنها مقدار متوسطی تخم سفید می‌گذارد – حدود ۱۲۰ عدد در سال. اگر به دنبال یک نژاد با گوشت بسیار خوب، تولید تخم متوسط و یک حیوان خانگی جالب هستید، این نژاد را برای گله خود انتخاب کنید.
نژاد مرغ لهستانی (Polish)
مرغ لهستانی به راحتی با کاکل پرهایی که تقریباً تمام سرش را پوشش می‌دهد، قابل تشخیص است. منشأ این نژاد نامشخص است، اما در هلند استاندارد شده است. آنها در سال ۱۸۳۰ به آمریکا رسیدند و نسبتاً گسترده شدند.
لهستانی ها در ابتدا به‌عنوان نژادی تولیدکننده تخم سفید پرورش داده می‌شدند. امروزه آنها بیشتر به‌عنوان نژادی زینتی در نظر گرفته می‌شوند. آنها به دلیل اینکه کاکلشان ممکن است دیدشان را محدود کند، در برابر شکارچیان هوایی آسیب‌پذیر هستند. مرغ‌های لهستانی به ندرت کرچ می‌شوند و به خاطر تخم های سفیدشان معروف هستند. انواع ریش‌دار، بدون ریش و فری نیز وجود دارند.
نژاد مرغ برابانتر (Brabanter)
مرغ برابانتر یک نژاد هلندی از مرغ است که بین بلژیک و هلند منشأ گرفته است. این نژاد در نقاشی هایی از قرن هفدهم به چشم می‌خورد. برابانتر یک پرنده کوچک با تاج V شکل و کاکلی مشابه آپنزلر است.
مرغ های برابانتر تعداد متوسطی تخم سفید می‌گذارند و در زمستان نیز نسبتاً خوب تخم می‌گذارند. برابانترها نژادی آرام و باهوش هستند که برای آب و هوای سرد مناسب‌تر هستند. تاج و ریش کوچک برابانترها باعث می‌شود که کمتر به سرمازدگی مبتلا شوند.
نژاد مرغ سیلکی (Silkie)
سیلکی ها یک نژاد قدیمی هستند که از خاور دور، به احتمال زیاد چین، منشأ گرفته‌اند. این نژاد برای اولین بار توسط مارکو پولو در حدود سال 1300 مستند شده است. او با یک مرغ “پرپشمی” در سفرهایش روبرو شد. سیلکی ها به احتمال زیاد محبوب ترین و دوست داشتنی ترین نژادهای زینتی هستند. آنها به عنوان حیوان خانگی مرغ ها شناخته می‌شوند، با خلق و خوی شیرین و دوستانه و پرهایی که بیشتر شبیه مو هستند. به دلیل آرام بودنشان، به راحتی توسط سایر پرندگان مورد اذیت قرار می‌گیرند. سیلکی‌ها بسیار کرچ و مادران وفاداری به هر چیزی که از تخم بیرون می‌آید هستند و حتی جوجه های دیگر را نیز به فرزندی قبول می‌کنند.
سیلکی ها پوست و استخوان های سیاه، تاج گردویی شکل و گوشواره های فیروزه‌ای دارند. پرهای پشمالوی آنها در رنگ‌های متنوعی دیده می‌شود، اما به دلیل ساختار پرهایشان نمی‌توانند پرواز کنند و ضدآب نیستند. اگر خیس شوند، نیاز دارند با حوله خشک شوند تا سرما نخورند.
نژاد مرغ فریزل (Frizzle)
در ایالات متحده، فریزل یک نژاد مرغ نیست، بلکه نوعی از مرغ است که پرهای فرفری دارد. فریزل ها بیشتر در نژادهای لهستانی، کوشین، پلیموث راک، ژاپنی و سیلکی یافت می‌شوند، اما نژادهای دیگر نیز می‌توانند ژن فریزل را داشته باشند. پرهای آنها از بدن به سمت بیرون و دور پیچ می‌خورند و به پرندگان ظاهر منحصر به فردی می‌دهند.
به دلیل ساختار پرهایشان، فریزل ها نمی‌توانند گرما را در مقابل بدن خود نگه دارند، بنابراین در اقلیم های سرد رشد خوبی ندارند. آنها همچنین به هیچ وجه نمی‌توانند پرواز کنند و ممکن است در رسیدن به نشیمن های بلند مشکل داشته باشند.
نژاد مرغ مرغ انگلیسی قدیمی (Old English Game)
نژاد مرغ انگلیسی قدیمی یکی از قدیمی ترین نژادهای مرغ است که توسط رومی ها در قرن اول به انگلستان معرفی شد. اگرچه منشأ این نژاد به دوران نبرد برمی‌گردد، امروزه بیشتر به دلیل ظاهر عجیب و غریبشان پرورش داده می‌شوند و تنها برای نمایش استفاده می‌شوند. آنها دارای بدن‌های فشرده و عضلانی هستند با پرهایی که سخت، براق و به طور محکم به بدن چسبیده‌اند. آنها به داشتن چشم های بی‌باک و روحیه‌ای شکست ناپذیر معروف هستند.
مرغ های انگلیسی قدیمی در رنگ های مختلفی وجود دارند. هم مرغ ها و هم خروس ها دارای پرهای دم بزرگ و متمایز هستند. مرغ ها تخمگذارهای عالی هستند، هرچند ممکن است به عنوان مادران بسیار پرخاشگر باشند. آنها می‌توانند آب و هوای شدید را تحمل کنند، خوب چرا می‌کنند و در شرایط چرا آزاد عملکرد خوبی دارند. استقامت عالی و قابلیت های پرواز آنها، آنها را به هنرمندان فرار ماهری تبدیل می‌کند. بسیاری از مرغ های انگلیسی قدیمی تا ۱۵ سال یا بیشتر عمر می‌کنند.
نژاد مرغ کوشین یا کوچین (Cochin)
مرغ های کوشین، به همراه برهماها، مسئول “تب مرغ” هستند که در دهه ۱۸۵۰ در میان پرورش دهندگان طیور در آمریکا و انگلستان شیوع پیدا کرد. بدون شک آنها در ایجاد علاقه جدید به نگهداری مرغ های حیاطی نقش دارند. کوشین ها در چین توسعه یافتند و دارای اندازه‌ای بسیار بزرگ (تا ۴.۵ کیلوگرم) هستند، دارای پرهای فراوان و با مزاجی آرام هستند. مانند برهماها، آنها در آب و هوای سرد بسیار مقاوم هستند.
مرغ های کوشین به خاطر تمایل شدید به جوجه کشی شناخته شده‌اند، به حدی که گاهاً خروس ها نیز جوجه ها را جوجه کشی می‌کنند. بنابراین، اگر به دنبال جوجه کشی خودتان هستید، در نظر داشته باشید که مرغ کوشین برای پرورش آنها انتخاب خوبی است. حتی آنها به عنوان بهترین گزینه برای جوجه کشی و پرورش بوقلمون ها و اردک ها نیز در نظر گرفته می‌شوند. کوشین ها در چندین الگوی رنگی پرورش داده می‌شوند: کرمی، مرغوب، سفید، سیاه، نقره ای لاسی، طلایی لاسی، آبی، قهوه ای و راه راه.
نژاد مرغ لاری یا مالای (Malay)
مرغ مالایی(لاری) یک نژاد باستانی از مرغ‌هاست. گفته می‌شود که این مرغ ها از مرغ های بزرگ مالایی(لاری) هند descend آمده‌اند. این پرندگان بسیار قدبلند هستند و می‌توانند به ارتفاع هایی تا ۷۵ سانتی متر برسند. گفته می‌شود که آنها قادر به خوردن دانه ها از روی میز غذا هستند.
مرغ های مالایی(لاری) برای تولید تخم مرغ یا گوشت مناسب نیستند. اما آنها در تلاقی با سایر نژادها و احیای نژادهای در معرض خطر مفید بوده‌اند. بسیاری از نژادهای توسعه یافته مرغ دارای نژاد مالایی(لاری) در ترکیب ژنتیکی خود هستند. مرغ های مالایی(لاری) به غیر از ارتفاع، ظاهری منحصر به فرد دارند. بیان یک مالایی(لاری) خشمگین و بی‌رحم است و جیک جیک خروس بیشتر شبیه به غرش است. آنها پرندگان بسیار مقاوم و قابل توجهی هستند.
نژاد مرغ آلتستایر (Altsteirer)
مرغ آلتستایر یک نژاد باستانی است که ممکن است هزاران سال قدمت داشته باشد، اما اولین ثبت آن به قرن ۱۳ برمی‌گردد. این نژاد در منطقه استریا در اتریش و اسلوونی منشأ گرفته و یکی از اولین نژادهای شناسایی‌شده در اروپا است. چندین ویژگی فیزیکی این نژاد در مرغ‌های سراسر اروپا نیز دیده می‌شود که نشان می‌دهد از آن برای توسعه نژادهای دیگر استفاده شده است.
آلتستایر نژادی دو منظوره و با اندازه متوسط است. مرغها سالیانه ۱۸۰ تا ۲۰۰ تخم‌مرغ بزرگ و سفید می‌گذارند و به ندرت به حالت جوجه‌کشی می‌روند. وزن این پرندگان می‌تواند بین ۱.۸ تا ۳.۶ کیلوگرم باشد و بدن گرد آنها برای تهیه غذا بسیار مناسب است. این نژاد در رنگ‌های مختلفی از جمله پرچین، سفید، کوکو و قرمز سینه‌دار یافت می‌شود. این نژاد نادر و در معرض خطر انقراض است. اگر به دنبال نژاد خاص و آسان برای مراقبت هستید، این نژاد ممکن است گزینه مناسبی برای شما باشد.
نژاد مرغ تورینگیان (Thuringian)
مرغ‌های تورینگیان در قرن ۱۹ در آلمان، در جنگل تورینگیا، توسعه یافتند. هدف از پرورش آنها ایجاد نژادی دو منظوره بود، اما اکنون عمدتاً در نمایشگاه‌های مرغ دیده می‌شوند. این نژاد بسیار نادر است. آنها دارای ریش، پَرهای نرم دور صورت و یک لانه بسیار کوچک هستند که آنها را برای آب و هوای سرد مناسب می‌سازد و ظاهری بامزه و گونه‌های گرد را به آنها می‌دهد.
این مرغها دوستانه، رام و مناسب برای نگهداری به عنوان حیوان خانگی هستند. گفته می‌شود که هر رنگ مختلف این نژاد شخصیت‌های متفاوتی دارند. آنها اعتماد به نفس دارند و دوست دارند که کاوش کنند، و به زندگی در فضای آزاد نسبت به محبوس بودن در قفس ترجیح می‌دهند. مرغها سالیانه حدود ۱۶۰ تخم‌مرغ می‌گذارند. آنها به ندرت به حالت جوجه‌کشی می‌روند، اما وقتی این کار را انجام می‌دهند، مادرانی بسیار مدافع هستند.
نژاد مرغ پاولوسکایا (Pavlovskaya)
مرغ های پاولوسکایا قدیمی ترین نژاد مرغ در روسیه هستند. این نژاد در توسعه نژادهای جدیدتری مانند پولیش و برابانتر استفاده شده است. این نژاد نزدیک به انقراض بود و در دهه ۱۹۹۰، جمعیت کل آن تنها شامل ۲ خروس بود که یکی از آنها عقیم بود. با برنامه‌های پرورش بسیار دقیق، این نژاد احیا شد، اما هنوز هم بسیار نادر و تقریباً ناشناخته در خارج از روسیه است.
این نژاد به خوبی به آب و هوای سرد شدید بومی خود سازگار است. این پرندگان کوچک تنها ۱.۴ – ۱.۸ کیلوگرم وزن دارند. آنها دارای یک تاج به شکل v هستند که با یک تاجک، ریش، گوشواره‌ها و پاها و انگشتان کاملاً پوشیده شده از پر همراه است. آنها شخصیتی خوشایند دارند و کنجکاو، زنده و قابل اعتماد هستند. مرغها تنها حدود ۷۰ – ۹۰ تخم‌مرغ سفید در سال می‌گذارند. گوشت آنها سبک و با طعم وحشی است.
نژاد مرغ پنیدسنسکا (Penedesenca)
مرغ های پنیدسنسکا از منطقه کاتالونیا در اسپانیا منشأ گرفته‌اند. نام این نژاد از شهر ویلافرانکا دل پنیدس گرفته شده است و از پرندگان بومی حیاط خانه‌های محلی پرورش یافته‌اند. این نژاد بسیار نادر است و در واقع نزدیک به انقراض بود. در دهه ۱۹۸۰، برخی از پرورش‌دهندگان خود را وقف احیای پنیدسنسکا کردند.
این نژاد به خاطر تخم مرغ های قهوه‌ای بسیار تیره‌ای که مرغها تولید می‌کنند شناخته شده است. گفته می‌شود که این تخم مرغ ها تیره‌ترین قهوه‌ای در میان همه نژادها هستند. پنیدسنسکا در چندین رنگ مختلف وجود دارد: سیاه، کرلی (Crele)، پارtridge و گندمی (Wheaten). آنها دارای لاله‌های گوش سفید، گلوی قرمز و یک لانه غیرمعمول به شکل گل می‌باشند.
نژاد مرغ اورلاف (Orloff)
مرغ های اورلاف قبلاً تصور می‌شد که منشاء آنها روسیه است، اما تحقیقات مدرن نشان می‌دهد که آنها ابتدا در ایران ظاهر شده و در قرن هفدهم به اروپا و آسیا آورده شده‌اند. این نژاد در قرن نوزدهم به‌واسطه‌ی ترویج‌کننده‌ی خود، کنت الکسی گریگوریویچ اورلاف، محبوب شد.
مرغ های اورلاف قدبلند و به خوبی به سرما سازگار هستند. آنها دارای پرهای متراکم هستند، سر و گردن آنها به شدت پرپشت است و دارای تاج، گوشواره ها و گوشک های بسیار کوچکی هستند. مرغها مقدار خوبی تخم‌مرغ قهوه‌ای روشن می‌گذارند و نسبتاً آرام هستند.
نژاد مرغ اوروست (Orust)
مرغ اوروست نژادی بومی از ساحل غربی سوئد است. این نژاد در سواحل سنگی و دورافتاده به طور آزادانه پرسه می‌زد و به عنوان یک بقاگر واقعی شناخته می‌شود که از هر چیزی که در دسترس بود، از جمله ماهی، تغذیه می‌کرد. این نژاد به شدت نادر است.
آنها دارای پرهای سیاه و سفید لکه‌دار هستند و پاهایشان گاهی اوقات الگوی مشابهی دارند. ویژگی منحصر به فرد آنها این است که شانه‌های خروس‌ها هنگام تحریک و محافظت از مرغها به رنگ قرمز و سپس به رنگ بنفش روشن تغییر می‌کنند. مرغها تخمگذارهای پرمحصولی هستند و تخمهای سفید کوچک تا متوسط تولید می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
| توجیه اقتصادی پرورش مرغ بومی تخمگذار به زبان ساده |
نژاد مرغ مارش دیزی (Marsh Daisy)
مرغ مارش دیزی نژادی بسیار نادر است که از لانکاشایر انگلستان منشأ گرفته و در سایر کشورهای جهان شناخته نشده است. این پرنده با نامی فانتزی و طبیعتی کاربردی، رشد کندی دارد، اما وقتی به بلوغ می‌رسد، بسیار مقاوم و شکارچی خوبی است و در محیط‌های آزاد به خوبی پرورش می‌یابد. مرغها سالانه حدود ۲۰۰ تخم کرم رنگ تولید می‌کنند.
مرغ مارش دیزی ممکن است یکی از نادرترین نژادهای مرغ در سطح جهان باشد. این نژاد هرگز به شهرت بین‌المللی نرسید، توسط انجمن مرغداری آمریکا شناسایی نشد و در خارج از انگلستان بسیار کمیاب و ناشناخته است.
نژاد مرغ بروس بار (Brussbar)
بروس بار (Brussbar) نژادی از مرغها است که در اوایل قرن بیستم میلادی در کمبریج انگلستان توسط پروفسور پانت و آقای پیس توسعه داده شد. هدف آنها ایجاد نژادی با ویژگی‌های مرغ لایت ساسکس بود که بتواند ویژگی‌های خود را در هنگام جوجه کشی تشخیص دهد. برای دستیابی به این هدف، نژادهای برون ساسکس و باررد را استفاده کردند و سپس از نژادهای لایت ساسکس برای بهبود تولیدات استفاده کردند. این نژاد در سال 1952 به‌طور رسمی استاندارد شد.
مرغ های بروس بار بزرگ و با ساختار خوب هستند، مشابه به مرغ‌های ساسکس. آنها دارای پرهای باریک و رنگ بدن مسی و طلایی با الگوهای نوار هستند. در ابتدا، بروس بارها در دو رنگ طلایی و نقره‌ای وجود داشتند، اما امروزه تنها نوع طلایی آن باقی مانده است. نژاد بروس بار هرگز به محبوبیت زیادی نرسید و در دهه 1960 به سختی زنده ماند و امروزه بسیار نادر است.
نژاد مرغ دسلایر (Deathlayer)
مرغ “دسلایر” (در زبان آلمانی: Totleger) بیش از 400 سال قدمت دارد و زمانی به‌طور رایج در مزارع آلمان یافت می‌شد. محبوبیت آن در طول قرون کاهش یافت و اکنون نادر محسوب می‌شود. چرا نام “دسلایر”؟ یکی از نظریات این است که نام این نژاد به این دلیل است که مرغها تا آخرین روز زندگی خود تخم می‌گذارند.
این نژاد به‌طور ظاهری بسیار جلب توجه می‌کند، با پرهایی به رنگ سیاه که در آنها رنگ‌های سبز و بنفش به‌طور درخشان وجود دارد و گردن های نقره‌ای. آنها دارای کلاهک‌های فنجانی و چشمان بزرگ و تیره هستند. مرغها بسیار تولیدکننده هستند و تخمهای سفید متوسطی می‌گذارند. این پرندگان بسیار فعال هستند و باید به صورت آزاد نگهداری شوند. اگر امکانش باشد، آنها ترجیح می‌دهند که درختان بخوابند.
نژاد مرغ کاتالانا (Catalana)
کاتالانا در نزدیکی بارسلونا در ناحیه کاتالونیا، اسپانیا توسعه یافته است. این نژاد در نمایشگاه جهانی ۱۹۰۲ در مادرید به بقیه جهان معرفی شد. این پرندگان دارای پوشش پرهای قهوه‌ای غنی هستند که از قهوه‌ای روشن تا قهوه‌ای قرمز-طلایی متغیر است. هر دو جنس دارای دم‌های سیاه با درخششی سبز هستند. جوجه‌ها مقاوم بوده و رنگی قهوه‌ای با الگوی ضعیف چیپمانک در پشت خود دارند.
آنها نژاد مقاوم و دو منظوره‌ای هستند که با سبک، هوشیاری و توانایی‌های جستجوگری که معمولاً در نژادهای مدیترانه‌ای دیده می‌شود، شناخته می‌شوند. کاتالاناها به تحمل گرما معروف هستند. آنها حدود ۲۰۰ تا ۲۴۰ تخم متوسط/بزرگ سفید تا صورتی روشن در سال می‌گذارند و به طور کلی مادر خوبی نیستند.
نژاد مرغ لانگشان (Langshan)
نژاد لانگشان ها در چین، نزدیک به رودخانه‌ی یانگ‌تسه‌کیانگ، توسعه یافته و در سال 1872 به انگلستان معرفی شد. این نژاد به خاطر بزرگ بودن و داشتن گوشت با کیفیت، که تخم های قهوه‌ای تیره و بنفش رنگ زیادی می‌گذارد، ارزشمند است. لانگشان‌ها نژادی قد بلند و با عمق بدنی بالا هستند که ویژگی منحصربه‌فرد این نژاد است.
- وزن نرها: 4.3 کیلوگرم
- وزن ماده‌ها: 3.4 کیلوگرم
لانگشان ها پرندگان مقاوم و خوبی برای جستجو هستند. آنها مقاوم، سریع الرشد و پرورش آنها آسان است. دارای پرهای فشرده هستند و می‌توانند بهتر از بیشتر مرغ ها پرواز کنند. مرغ ها معمولاً نشیمن‌های قابل‌اعتمادی نیستند، اما پس از جوجه ریزی، مادران بسیار خوبی می‌شوند.
نژاد مرغ دورکینگ (Dorking)
تاریخچه نژاد دورکینگ مشابه نژاد ساسکس است. این نژاد باستانی که به امپراتوری روم پیوند دارد، برای تولید یک پرنده عالی برای خوراک توسعه یافته است. دورکینگ ها پرندگانی آرام و دوستانه هستند که شناخته می‌شوند به خاطر ملایمت، دوستی و تحمل، اما ممکن است در صورت نگهداری با نژادهای دیگر که تهاجمی‌تر هستند، به پایین‌تر از سطح اجتماعی بروند.
آنها دارای بدنی بلند و سینه‌ای پهن هستند و به شکل “پُر” یا “جعبه‌ای” توصیف شده‌اند. مرغ ها در فصل زمستان تخمگذار های فوق العاده‌ای هستند و مادران بی‌نظیری به شمار می‌آیند. آنها جوجه های دیگر مرغ ها را نیز می‌پذیرند و معمولاً جوجه ها را به مدت بیشتری نسبت به مرغ های دیگر مراقبت می‌کنند.
نژاد مرغ فونیکس یا ققنوس (Phoenix)
مرغ فونیکس یا ققنوس (Phoenix) یک خلقت آلمانی از پرندگان با دم بلند ژاپنی است. اولین رئیس انجمن ملی مرغداری آلمان، آقای هوگو دو روا (Hugo du Roi)، به خلق این نژاد اعتبار داده شده است. هدف او احیای جمعیت کوچک پرندگان با دم بلند در اروپا بود. برخی می‌گویند که نام “فونیکس” به این مرغ ها داده شد تا به نوعی به “برخاستن از خاکستر” والدینشان که به زودی از بین می‌رفتند، اشاره شود.
مرغ فونیکس(ققنوس) نژادی هوشیار با ظاهری شبیه به قرقاول است. آنها تخمگذارهای متوسطی هستند که می‌توانند به حالت جوجه زایی بروند. جوجه ها مقاوم هستند، اما هنگام رشد دم‌هایشان به پروتئین اضافی نیاز دارند. این نژاد وقتی که بتواند آزادانه در محیط بزرگ پرسه بزند و آزادی زیادی داشته باشد، رشد می‌کند.
نژاد مرغ یوکوهاما (Yokohama)
مانند فونیکس(ققنوس)، مرغ یوکوهاما (Yokohama) نیز یک خلقت آلمانی از پرندگان با دم بلند و از تبار ژاپنی است. آنها ظاهری زیبا و باوقار با پوشش پرهای سفید و رنگ قرمز در ناحیه سینه و پشت دارند. برخی از یوکوهاماها دم هایی به طول سه و حتی چهار فوت دارند.
این نژاد هوشیار با ظاهری شبیه به پرندگان جنگی است. یوکوهاماها در تخمگذاری چندان قوی نیستند و می‌توانند پس از گذاشتن تنها 12 تا 14 تخم، به حالت جوجه زایی بروند. جوجه ها مقاوم هستند، اما هنگام رشد دم‌های بلندشان به پروتئین اضافی نیاز دارند. این پرندگان ترجیح می‌دهند در آب و هوای گرم باشند، به راحتی اهلی می‌شوند و در شرایط محصور نیز خوب عمل می‌کنند.
نژاد مرغ سوماترا (Sumatra)
این نژاد از منشأ وحشی خود در جزایر سوماترا، جاوه و بورنئو در اندونزی شکل گرفته است. مرغ سوماترا (Sumatra) با منحنی های بلند و روان، پوشش پرهای فراوان در دم و درخششی سبز و غنی شناخته می‌شود. درخشندگی سبز غنی و ظاهر باشکوه آنها نشان‌دهنده میراث آنها به عنوان یک نژاد جنگی است.
مرغ های سوماترا تعداد زیادی تخم سفید یا با رنگ ملایم می‌گذارند و در زمستان نیز تخمگذاری بسیار خوبی دارند. آنها همچنین از بهترین و پایدارترین مادران هستند. هم پرندگان بالغ و هم جوجه ها مقاوم و آسان برای پرورش هستند. مرغ های سوماترا فعال و هوشیار هستند و به ویژه در پرتاب عمودی برای فرار از خطر مهارت دارند.
نژاد مرغ لاکن ولدر (Lakenvelder)
لاکن ولدرها (Lakenvelders) گاهی به عنوان “سایه ها بر روی یک ورق” شناخته می‌شوند، زیرا در زبان هلندی نام آنها به معنای سفید گسترده بر روی زمینه سیاه است. این پرندگان زیبا دارای پاهای آبی، چشم‌های قرمز عمیق و دم‌های بلند و روان هستند. آنها تاج های تکی دارند و حتی تاج های مرغها نیز بلند است.
لاکن ولدرها نه تنها به خاطر زیبایی‌شان بلکه به دلیل توانایی های تخمگذاری شان نیز شناخته می‌شوند. آنها سالانه حدود 175 تخم سفید پورسلین می‌گذارند. این پرندگان جستجوگران عالی و بسیار فعال هستند، اما محتاط نیز می‌باشند. این پرندگان با بچه های شما به نوازش نخواهند نشست.
نژاد مرغ آیم سمانی (Ayam Cemani)
آیم سمـانی (Ayam Cemani) نژادی منحصر به فرد با ظاهری چشمگیر است. این نژاد که از جزیره جاوه منشأ می‌گیرد، دارای پرهای سیاه، پوست سیاه، عضلات سیاه، استخوان‌های سیاه و حتی اندام های داخلی سیاه است. آنها دارای ژنی هستند که باعث هایپرپیگمنتیشن (Fibromelanosis) می‌شود. در حالی که خون آنها همچنان قرمز است، اما بسیار تیره می‌باشد. به دلیل ظاهر عجیب و غریبشان، در آسیا گوشت آنها به دلیل قدرت‌های جادویی‌اش شناخته می‌شود.
این پرندگان دوستانه، مقاوم، کم‌هزینه و آسان برای نگهداری هستند. مرغها مقدار متوسطی تخمهای به رنگ کرم می‌گذارند که نسبت به اندازه بدنشان نسبتاً بزرگ هستند. اگر بتوانید پرنده‌ای از این نژاد پیدا کنید، خود را خوش شانس بدانید زیرا آنها بسیار نادر و می‌توانند گران‌قیمت باشند.
نژاد مرغ سیاه اسپانیایی (White Faced Black Spanish )
مرغ سیاه اسپانیایی (Black Spanish) پرنده‌ای باشکوه است که با قامت اشرافی خود خودنمایی می‌کند. این نژاد باستانی دارای رنگ سیاه براق با درخشش سبز و چهره سفید متمایز و گوش‌های بزرگ سفید است. نرها (حدود 3.6 کیلوگرم) و ماده‌ها (حدود 2.9 کیلوگرم) وزن دارند.
مرغ‌های سیاه اسپانیایی در دهه 1800 به خاطر توانایی خود در تخمگذاری فراوان تخمهای بزرگ سفید بسیار محبوب بودند. این نژاد نژادی نوازش‌پذیر نیست، بلکه ترجیح می‌دهد آزادانه بگردد و از حبس خوشش نمی‌آید. آنها نژادی تهاجمی نیستند، اما در گله ای با نژادهای دیگر معمولاً جدا و بی‌تفاوت خواهند بود. این پرندگان همچنین پر سر و صدا هستند. نهایتاً محبوبیت خود را نزد کشاورزان از دست دادند زیرا پرندگان نسبتاً ظریف و حساس بودند و نژادهای مقاوم تری معرفی شدند.
نژاد مرغ اوناگادوری یا مرغ دم دراز (Onagadori)
در زبان ژاپنی “اوناگادوری” (Onagadori) به معنای “مرغ دم دراز” است و توسط دولت ژاپن به عنوان یک اثر طبیعی ویژه شناخته شده است. قرن‌ها تلاش برای پرورش این نژاد به شکل امروزی آن انجام شده است. سه نوع رنگی که در ژاپن به رسمیت شناخته شده‌اند عبارتند از: سفید با سینه سیاه، قرمز با سینه سیاه، و سفید.
پرورش دهندگان برای نگهداری از این پرندگان، قفس ای ویژه‌ای با نشیمن گاه‌هایی بالاتر از سطح زمین فراهم می‌کنند تا دم‌هایشان تمیز و در شرایط خوبی باقی بماند. دم‌های آنها نمی‌ریزد، بلکه به طور مداوم رشد می‌کند و طول آنها می‌تواند به 365 تا 820 سانتی‌متر برسد. اوناگادوری(مرغ دم دراز) فقط برای مقاصد زینتی توسط پرورش‌دهندگان مشتاق نگهداری می‌شود.
نژاد مرغ فاورول (Favorelles)
نژاد “فاورول” (Favorelles) یک نژاد فرانسوی از مرغ است. این نژاد به عنوان نژادی سنگین در نظر گرفته می‌شود و دارای ریش، پرهای اطراف گوش، پاهای پر دار و 5 انگشت در هر پا است. آنها همچنین به خاطر شکل گردشان شناخته می‌شوند.
این نژاد به دلیل انرژی، سازگاری و کنجکاوی خود، با افراد در هر سنی خوب کنار می‌آید و به عنوان تخمگذار و حیوان خانگی در گله‌های خانگی بسیار محبوب است. در عین حال، مهربانی آنها می‌تواند باعث شود که توسط پرندگان دیگر مورد آزار و اذیت قرار بگیرند، بنابراین مراقب پرندگان مهاجم باشید. مرغ‌های فاورول تخمگذارها و مادران عالی ای هستند. آنها بین 150 تا بیش از 200 تخم در سال می‌گذارند.
نژاد مرغ کوبالایا (Cubalaya)
نژاد “کوبالایا” (Cubalaya) تنها نژادی است که در کوبا توسعه یافته است. این نژاد از پرندگان سوماترا و مالایی که از فیلیپین به کوبا آورده شده‌اند، مشتق شده است. آنها به‌طور انتخابی پرورش داده شده‌اند تا ظاهری چشمگیر و با بیانی شجاعانه داشته باشند. خروس ها دارای پرهای زیبا و جاری روی گردن و یک “دم خرچنگی” هستند – دمی با زاویه پایین و پرهای فراوان. ظاهر آنها واقعاً منحصر به فرد این نژاد است.
این پرندگان بسیار اهلی هستند و دارای خصلت دوستانه و کنجکاو هستند. آنها تحمل گرمای زیادی دارند و برای مناطقی با تابستان های طولانی و گرم بسیار مناسب هستند. مرغ ها تخمگذارهای قابل اعتمادی هستند، تخم های کوچک می‌گذارند و جوجه زایان خوبی هستند.
در این مقاله، تلاش کردیم تا با معرفی و بررسی انواع نژادهای مرغ، اطلاعات مفیدی در اختیار شما قرار دهیم. امیدواریم که از مطالعه این مطلب لذت برده باشید و به درک بهتری از ویژگی‌های مختلف نژادهای مرغ دست یافته باشید.
شرکت طیوران صنعت سید با بهره‌گیری از تجربه و دانش فنی روز دنیا، نژادهای مرغ بومی اصلاح نژاد شده گلپایگان را با بهترین کیفیت ارائه می‌دهد. برای خرید مرغ تخمگذار بومی اصلاح نژاد شده گلپایگان با مهندس حسینی به شماره 09111161167 تماس بگیرید. همچنین برای خرید انواع جوجه یکروزه و دان با کیفیت با دکتر حسینی به شماره 09111155600 تماس حاصل فرمایید.
با انتخاب نژاد مناسب و همکاری با متخصصین مجرب، می‌توانید به بهره وری بیشتر و سودآوری بالاتر دست یابید. انتخاب درست، سرمایه گذاری هوشمندانه ای در صنعت پرورش طیور است.
بهره‌گیری از تجربه و تخصص
استفاده از تجربیات و مشاوره‌های تخصصی در پرورش مرغها می‌تواند به افزایش بهره‌وری و کاهش مشکلات کمک کند. با همکاری با متخصصین و بهره‌گیری از تجربیات موفق، می‌توانید گام‌های موثری در جهت بهبود عملکرد و سودآوری واحد پرورش خود بردارید.
چرا طیوران صنعت سید؟
طیوران صنعت سید با ارائه خدماتی متنوع و محصولات با کیفیت، همواره در تلاش است تا بهترین نژادهای مرغ را با شرایط بهینه به دست مشتریان خود برساند. با انتخاب طیوران سید، به تیمی مجرب و متعهد در صنعت پرورش طیور دسترسی خواهید داشت که همواره در کنار شما خواهند بود.
برای اطلاعات بیشتر و خرید محصولات با کیفیت، همین امروز تماس بگیرید و از مشاوره‌های تخصصی بهره‌مند شوید.
بیشتر بخوانید:
| راهنمای جامع پرورش و نگهداری طیور |
سلام
حال اگه دو سه نژاد رو جفت بزنیم و جوجه بدست اومده رو به چه نامی بشناسیم یا میشه اسمی برای جوجه تولید شده گذاشت یا نه
سلام وقتتون بخیر
وقتی دو یا چند نژاد مرغ مختلف را جفت بزنیم، جوجه‌های به‌دست‌آمده معمولاً به عنوان هیبرید یا دورگه شناخته می‌شوند. این جوجه‌ها ویژگی‌هایی از هر دو نژاد والدین خود به ارث می‌برند.
اگرچه این جوجه‌ها می‌توانند ویژگی‌های خاصی داشته باشند، اما معمولاً برای آنها نام خاصی تعیین نمی‌شود مگر اینکه این ترکیب به شکل گسترده و با اهداف مشخص (مثلاً تولید تخم‌مرغ بیشتر یا مقاومت بیشتر به بیماری‌ها) پرورش داده شود و به یک نژاد جدید تبدیل شود.
سلام خسته نباشید مرغ گلین نبود اینجا یا اسمش فرق میکنه؟
سلام وقتتون بخیر
مرغ گلین ممکن است در برخی مناطق به نام دیگری شناخته شود یا جزو نژادهای محلی باشد که در این مقاله ذکر نشده است. اگر اطلاعات دقیق‌تری از مشخصات این نژاد دارید، ممکن است بتوانید نام معادل آن را در میان نژادهای معروف‌تر پیدا کنید