تغذیه مرغ بومی
تغذیه مرغ بومی
کلیه‌ی احتیاجات مرغ‌های بومی روستاها تا حد امکان از همان منابع موجود در روستا یا منطقه تأمین خواهد شد، چنانچه در منطقه، موادی موجود باشد که؛ با انجام فرایندهای ساده (مانند سیلو کردن، خرد کردن و تبدیل کردن) یا مازاد و ضایعات کارخانه‌هایی که در منطقه وجود دارد (مانند بوجاری و شالی‌کوبی) و یا گیاهان غیر مثمر جهت تکمیل دان بتواند مورداستفاده تغذیه مرغ بومی قرار گیرد، در تغذیه آن‌ها گنجانیده خواهد شد. به‌طورکلی هدف اصلی از جیره غذایی مرغ‌های بومی، استفاده از منابع داخل روستا (بدون استفاده از نهاده‌های دامی وارداتی) هست.
.
یکی از خصوصیات برجسته مرغ‌ها بومی عادت داشتن به شرایط تغذیه‌ای در روستا است. این مرغ‌ها می‌توانند ۳۰ تا ۴۰ درصد غذای خودشان را از طریق چرای آزاد و بقیه آن را با غذای دستی تأمین کنند برای اینکه مرغ بومی تولید خوبی داشته باشد، باید تغذیه مناسب همراه با تأمین نیازهای غذایی انجام گیرد.
خوراک مرغ بومی متشکل از ضایعات کشاورزی، اضافه و دورریز غذای روستاییان، اعلان علوفه و سبزی‌ها و جانداران ریز مانند بعضی از کرم‌ها و حشرات هست که می‌توان با اضافه کردن مقداری مکمل غذایی، کیفیت غذایی آنان را بالا برد دانه‌های شکسته و نامرغوب که از بوجاری گندم و جو به دست می‌آیند، سبوس گندم و برنج تفاله‌های گیاهان زراعی، آشغال سبزی‌ها و گیاهان علوفه‌ای نیز غذای خوبی برای مرغ‌ها هستند
نکته مهم
در ضمن نباید فراموش کرد که مرغ‌ها و خروس‌ها باید همیشه به‌طور یکسان تغذیه شوند. در پرورش به‌صورت چرای آزاد، معمولاً مرغ‌ها تا حدودی کلسیم موردنیاز خود را از خاک تأمین می‌کنند. امروزه غذاهای آماده که توسط شرکت‌های معتبر خوراک دام و طیور تهیه می‌شوند و در داروخانه‌های دامپزشکی موجود هستند، تقریباً تمام مواد موردنیاز ماکیان را دارا می‌باشند.
در صورت نیاز، علاوه بر غذاهای رایج در منطقه، مقداری هم از این نوع غذاها و جیره‌های آماده در اختیار طیور قرار دهید. در فصل‌های گرم سال، برای تحریک مرغ‌ها به خوردن، ضمن دادن غذا در ساعات خنک شبانه‌روز، می‌توان با افزودن مقداری آب به خوراک، آن را به‌صورت آماج درآورد. به ازای هر مرغ ۱۰ تا ۱۵ سانتی‌متر دان خوری ناودانی و یا ۵ سانتی‌متر دان خوری آویز لازم است.
